Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους

Μια συνταγή τόσο απλή που δεν ξεχνιέται!

Εύκολο κέικ για δυο λόγους: αφενός έχει απλά και συνηθισμένα υλικά και αφετέρου η συνταγή του είναι τόσο απλή που δεν ξεχνιέται. Μια φορά τη διαβάζεις , βάζεις λίγο και τη λογική και δεν την ξεχνάς ποτέ!
Ο κώδικας 1-2-3-4 απομνημονεύεται εύκολα και φυσικά δεν πιστεύω ότι κάποιος θα θεωρήσει ότι το 4 αντιστοιχεί στη ζάχαρη και το 1 στο αλεύρι!

Όπως στα περισσότερα κέικ μου, η λιπαρή ουσία είναι το ελαιόλαδο. Δική μου επέμβαση σε παλιά συνταγή. Η μέτρηση των υλικών γινόταν με κεσέδες γιαουρτιού και είναι τόσο παλιά η συνταγή που φαντάζομαι ότι ο κεσές αφορά ποσότητα 250 γραμμαρίων.

Κάποιοι θα πρέπει να θυμούνται τις παλιές συσκευασίες γιαουρτιού στα άσπρα πλαστικά κεσεδάκια που κυκλοφορούσαν στα γαλατάδικα πριν οι μεγάλες εταιρείες τυποποιήσουν το γιαούρτι. Για να ακριβολογώ, η συνταγή ήταν 1-2-3-4-5 (1 βούτυρο, 2 ζάχαρη, 3 αλεύρι, 4 κ.γ. μπέικιν , 5 αυγά) αλλά την έχω μετατρέψει εδώ και χρόνια σε 1-2-3-4 όπως θα δείτε παρακάτω.

Όπως όλα τα κέικ με ελαιόλαδο, κι αυτό διατηρείται ΄νωπό περισσότερες μέρες από τα κέικ βουτύρου και δεν στεγνώνει καθόλου.

Το αρώματα που του ταιριάζουν είναι κατά τη γνώμη μου εκείνα της βανίλιας και του ξύσματος λεμονιού. Και λέω λεμονιού, γιατί έχουμε συχνότερα λεμόνια στο σπίτι μας από περγαμόντα . Αν παρ'ελπίδα έχουμε κρατήσει ξύσμα περγαμόντου το κέικ γίνεται εξαιρετικό. Σε μας αρέσει τόσο πολύ, που αν δεν έχω ξύσμα χρησιμοποιώ εσάνς περγαμόντου.

Σίγουρα αυτό το κέικ είναι πιο απλό και λιγότερο γλυκό από την κλασική σιροπιαστή γιαουρτόπιτα!

Υλικά:

Για κάθε 1 κούπαγιαουρτιού:

1κούπα ελαιόλαδο

2κούπες ζάχαρη

3κούπες αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

4 αυγά

Άρωμα της επιλογής μας (ξύσμα ή εσάνς περγαμόντου, βανίλια, ξύσμα λεμονιού)

Λίγη αχνοζάχαρη προαιρετικά για το σερβίρισμα

Επί το έργον:

Χωρίζουμε τους κρόκους από τα ασπράδια και χτυπάμε τα τελευταία σε μαρέγκα.

Την αφήνουμε στην άκρη και σε άλλο μπολ χτυπάμε τη ζάχαρη με τους κρόκους να γίνουν σαν κρέμα (αρκεί και το μίξερ χειρός γι αυτή τη δουλειά).

Προσθέτουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε το χτύπημα. Προσθέτουμε το άρωμα που επιλέξαμε και το γιαούρτι.

Όταν έχουμε πια ένα ομογενές μείγμα σταματάμε το μίξερ και προσθέτουμε σε τρεις δόσεις εναλλάξ τη μαρέγκα και το αλεύρι ανακατεύοντας με μια σπάτουλα.

Αδειάζουμε το μείγμα σε καλολαδωμένη και αλευρωμένη φόρμα 26-28 νούμερο.

Ψήνουμε στους 180 βαθμούς (προθερμασμένος φούρνος) , στη μεσαία σχάρα, για 55-60 λεπτά.

Αφήνουμε να μείνει στη φόρμα για κανένα δεκάλεπτο και αναποδογυρίζουμε σε πιατέλα.

Πασπαλίζουμε με αχνοζάχαρη όταν έχει κρυώσει αρκετά.

Παρατηρήσεις:

1)Όπως πάντα δεν ανοίγουμε το φούρνο το πρώτο 45λεπτο . Μπορεί μετά από αυτό το χρόνο να χρειαστει να σκεπάσουμε το κέικ μας με χαρτί ψησίματος. Δοκιμάζουμε αν είναι έτοιμο βυθίζοντας μια λάμα μαχαριού στο κέικ στα 55 λεπτά. Αν βγαίνει καθαρή είναι έτοιμο αλλιώς το αφήνουμε λίγο ακόμη.

2)Προτιμούμε για τα κέικ ελαιολάδου ελαφρά ελαιόλαδα με μικρή οξύτητα.

3)Για να λαδώσουμε μια φόρμα, ψεκάζουμε με σπρέι λαδιού, πασπαλίζουμε με αλεύρι , τη γυρνάμε να αλευρωθεί παντού και την τινάζουμε αναποδογυρίζοντάς τη να φύγει το περίσσιο. Αν δεν έχουμε σπρέι λαδιού απλώνουμε με χαρτοπετσέτα ελαιόλαδο να πάει παντού και μετά πασπαλίζουμε με αλεύρι. Φυσικά μπορούμε να επιλέξουμε μια καλή φόρμα σιλικόνης και να γλυτώσουμε όλα τα παραπάνω!

Καλή εβδομάδα!

Είναι η εποχή τους!

Μαγιάτικο φαγάκι για την πρώτη –καθυστερημένη- ανάρτηση του Μαΐου. Ακόμη κι αν δεν το θεωρήσετε κύριο πιάτο, δοκιμάστε το σαν πιάτο στη μέση του τραπεζιού, σαν άλειμμα , σαν σαλάτα, σαν ορεκτικό.

Τρώγεται και ζεστό και κρύο και νοστιμίζει παξιμάδια και φρέσκο ψωμί. Αυτός ο πράσινος πουρές αρέσει σε όσους τον δοκιμάσουν, ακόμη κι αν δεν αγαπούν ιδιαίτερα τα κουκιά.

Είναι βέβαια γνωστό ότι για κάποιους τα κουκιά είναι απαγορευμένη τροφή. Σε όσους λείπει το ένζυμο G-6-PDτα κουκιά μπορεί να προκαλέσουν κυάμωση. Τα ξαναείπαμε αυτά στη συνταγή για τα αγγιναροκούκια... Όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε να τα απολαύσουμε μαγειρεμένα με πολλούς τρόπους.

Για την κουκόφαβα θα χρησιμοποιήσουμε μεστωμένα χλωροκούκια με μεγαλούτσικους καρπούς. Γίνεται με δυο διαφορετικούς τρόπους και συνδυάζεται με ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι, κάπαρη, ή ελιές ή όλα μαζί!

Πριν τελειώσουν τα ανοιξιάτικα κουκιά, αξίζει να τη δοκιμάσετε. Σε μερικούς αρέσει περισσότερο κι από τα ξερά κουκιάκαι τη δική τους κουκόφαβα.

Υλικά :

Περίπου μισό κιλό καρποί από μεστωμένα χλωροκούκια

½ κούπα ελαιόλαδο

Ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι ή κάπαρη ή ελιές

Προαιρετικά , λεμόνι ή ξύδι για το σερβίρισμα

Για το δεύτερο τρόπο, θα χρειαστούμε επιπλέον ένα μέτριο ξερό κρεμμύδι και 2-3 σκελίδες σκόρδο.

Επί το έργον:

Σχίζουμε με ένα μαχαίρι κατά μήκος τα κουκιά και βγάζουμε τους καρπούς τους.

Α’ τρόπος:

Σε κατσαρόλα βάζουμε αρκετό νερό με λίγο αλάτι να βράσει . Προσθέτουμε και βράζουμε τους καρπούς μέχρι να μαλακώσουν.

Όταν μαλακώσουν τόσο όσο να λιώνουν ανάμεσα στα δάκτυλά μας, τους σουρώνουμε και αφήνουμε να κρυώσουν ελαφρά ώστε να πιάνονται.

Αφαιρούμε το φλούδι τους και τους λιώνουμε πατώντας τους με την κουτάλα του πουρέ ή με ένα πιρούνι.

Αλατίζουμε αν χρειάζεται και σερβίρουμε με ωμό ελαιόλαδο. Γαρνίρουμε με ό,τι μας αρέσει και νοστιμίζουμε με λεμόνι ή ξύδι.

Β’ τρόπος:

Αφαιρούμε από τους καρπούς το φλούδι τους πριν τους βράσουμε.

Σε κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο με το ψιλοκομμένο ξερό κρεμμύδι και το σκόρδο να τσιγαριστούν ελαφρά. Προσθέτουμε τα κουκιά και λίγο νερό και αφήνουμε να βράσουν. Χαμηλώνουμε σε μέτρια τη θερμοκρασία και μαγειρεύουμε μέχρι να μαλακώσουν και να λιώνουν στο πάτημα του πιρουνιού τα κουκιά μας. Προσθέτουμε νερό όποτε χρειάζεται.

Όταν είναι έτοιμα, αλατίζουμε και πατούμε με την κουτάλα του πουρέ να γίνουν όλα τα υλικά μας πουρές. Πρέπει να έχουν μείνει με λίγο νεράκι.

Αν ο πουρές μας φαίνεται αραιός , βάζουμε την κατσαρόλα στο μάτι να εξατμιστούν τα περίσσια υγρά. Προσέχουμε όμως να μην πιάσει. Σερβίρουμε τον πουρέ μας ζεστό ή σε θερμοκρασία δωματίου γαρνιρισμένο με ό,τι μας αρέσει.

Παρατηρήσεις:

1)Τα μεστωμένα κουκιά έχουν πιο τραχιά φλούδια που δεν τρώγονται. Συνήθως και ανάλογα με την ποικιλία έχουν χνούδι στο εσωτερικό τους. Οι καρποί τους είναι πιο συμπαγείς και πιο σκληροί από των αμέστωτων και προσφέρονται για την κουκόφαβα.

2)Όπως όλα τα όσπρια η κουκόφαβα «σηκώνει» αρκετό λάδι. Μπορούμε λοιπόν να αυξήσουμε την ποσότητα που δίνω κατά την κρίση μας.

3)Ο πρώτος τρόπος είναι πιο εύκολος (το φλούδι βγαίνει ευκολότερα από τα βρασμένα κουκιά) και πιο υγιεινός αφού σερβίρουμε την κουκόφαβα με ωμό ελαιόλαδο. Όμως με το δεύτερο τρόπο η κουκόφαβα είναι μάλλον νοστιμότερη… Κάνω κάτι ενδιάμεσο: τσιγαρίζω το κρεμμύδι και το σκόρδο με το μισό ελαιόλαδο και στο σερβίρισμα προσθέτω λίγο ακόμη , ωμό. Όταν την μαγειρεύουμε έτσι μπορούμε να παραλείψουμε το λεμόνι και το ξύδι.

4)Αν την σερβίρουμε με ντάκο , τον βρέχουμε ελαφρά βάζουμε πάνω του μια ποσότητα κουκόφαβας και περιχύνουμε μετά με ελαιόλαδο. Είναι ένα πολύ νόστιμο ορεκτικό . Το γαρνίρισμα με κάπαρη ή ελιές προσθέτει και στη γεύση και στην εμφάνισή του.

Επειδή ο Μάης έχει πολλά λουλούδια, και κάποια είναι βρώσιμα !

«Πάω να βράσω δυο ασκορδουλακόσταχα που μάζεψα χθες» είπε η γειτόνισσα και φίλη της μάνας μου και σηκώθηκε να φύγει βιαστικά. «Τι είναι τα ασκορδουλακόσταχα» ρώτησε ακόμη και η μάνα μου που όσο και να ναι ξέρει κάποια χόρτα παραπάνω από μένα. «Τα σταχάκια των άσπρων ασκορδουλάκων» απάντησε και προσφέρθηκε να μου κρατήσει μερικά και να μου τα φέρει την επόμενη μέρα.

Ξέρω τους άσπρους ασκορδουλάκους , μάλιστα είναι πιο γλυκείς από τους ροζ και κάποιοι τους προτιμούν, αλλά δεν είχα συνδέσει το σταχάκι τους με αυτό που είδα τελικά. «Έρχομαι αμέσως να τα πάρω, να μη σε βάζω σε κόπο» ανταποκρίθηκα άμεσα εγώ.

Η περιέργεια βλέπετε σε ότι αφορά ό,τι έχει σχέση με το φαγητό είναι αρρώστια. Η γειτόνισσα βλέπετε, κατάγεται από άλλη περιοχή του νομού και μπορεί να εννοούσε κάτι που ήδη το ήξερα.

Μου έδωσε ένα μεγάλο μάτσο –μπουκέτο και με συμβούλεψε να τα βράσω , και να τα σερβίρω με λεμόνι. «Μη τα λιώσεις όμως. Να στέκουν λίγο» ήταν η συμβουλή της. Όταν τα έφερα στο σπίτι η μάνα μου αποφάνθηκε: «εμείς εδώ τα λέγαμε ψαράκια και τα κάναμε ομελέτα» . Άρχισε να μου λέει για χωράφια που ήταν γεμάτα στα παιδικά της χρόνια, για τη γιαγιά της που τα έκανε με τα’ αυγά και για το πόσο νόστιμα ήταν.

Το φυτό είναι το υπέργειο τμήμα των άσπρων ασκορδουλάκων (βολβών) και το σταχάκι που φαίνεται στις φωτογραφίες είναι το λουλούδι τους . Ξέρω ότι σε πολλά μέρη μαγειρεύουν τα μπλε λουλούδια των ροζ βολβών,

τα κουρκουτσέλια ( η συνταγή της Κικήςείναι εξαιρετική), αλλά αυτά εδώ δεν τα είχα μαγειρέψει ποτέ σκέτα. Περιστασιακά βέβαια , έβρισκα τέτοια λουλουδάκια σε χόρτα, κυρίως σε αυτά που μου έφερναν έμπειρες μαζώχτρες αλλά χανόταν η γεύση τους μέσα στην ποικιλία .

Τώρα τα δοκιμάσαμε και σκέτα. Κράτησα λίγα βραστά (υπέροχα κι έτσι) , και τα υπόλοιπα τα έφτιαξα με τα αυγά. Ειλικρινά είναι από τις ωραιότερες ομελέτες που έχω δοκιμάσει! Ίσως καλύτερη κι από εκείνες με τα σπαράγγια. Τελικά στην Κρήτη δεν τρώμε μόνο τα αγκάθια, αλλά και τα λουλούδια!

Ξέρω ότι τη σημερινή μου συνταγή ελάχιστοι θα τη δοκιμάσουν λόγω αδυναμίας εύρεσης της πρώτης ύλης. Αν όμως συναντήσετε αυτά τα λουλούδια στις μαγιάτικες εξορμήσεις σας στην εξοχή μαζέψτε αρκετά όχι μόνο για τα ανθοδοχεία αλλά και για το τηγάνι σας!

Υλικά:

Ασκορδουλακόσταχα ή ψαράκια ή όπως αλλιώς λέτε στα μέρη σας αυτά τα λουλούδια όχι πολύ ανοιγμένα, με κλειστά τα μπουμπουκάκια τους

Αλάτι

Αυγά

Ελαιόλαδο

Επί το έργον:

Κόβουμε το μίσχο από τα λουλουδάκια μας , να είναι πολύ τρυφερό το κομμάτι που θα μείνει. Τα πλένουμε πολύ καλά.

Καλό είναι να τα αφήσουμε για λίγη ώρα σε μια λεκάνη με νερό και μια κουταλιά ξύδι. Ξεπλένουμε πολύ καλά , αρκετές φορές . Βάζουμε σε μια κατσαρόλα να βράσει νερό με λίγο αλάτι και προσθέτουμε τα σταχάκια μας. Αφήνουμε να βράσουν για 10 λεπτά περίπου . Να μαλακώσουν τα κοτσανάκια αλλά να μη λιώσουν. Τα στραγγίζουμε.

Σε τηγάνι βάζουμε 5-6 κουταλιές ελαιόλαδο να κάψει και προσθέτουμε τα στραγγισμένα λουλούδια μας. Πρέπει να είναι αρκετά ώστε να καλύψουν το τηγάνι μας. Τα γυρνάμε να λαδωθούν όλα.

Χτυπάμε σε ένα πιάτο αυγά με λίγο αλάτι –1- 2 για κάθε άτομο- και τα περιχύνουμε. Όταν το αυγό στερεοποιηθεί από τη μια πλευρά γυρίζουμε προσεκτικά την ομελέτα να ψηθεί και από την άλλη.

Αυτό γίνεται με ένα επίπεδο σκέπασμα κατσαρόλας ή ένα μεγάλο πιάτο . Όταν ετοιμαστεί η ομελέτα μας τη σερβίρουμε ζεστή ή σε θερμοκρασία δωματίου.

Παρατηρήσεις:

1)Τα συγκεκριμένα λουλούδια μπορούμε να τα ανακατέψουμε με άλλα χόρτα . Συνδυάζονται υπέροχα και «γλυκαίνουν» το αποτέλεσμα. Η γειτόνισσά μου θα τα έβραζε μαζί με πικράσταχα.

2)Συνηθίζω και κάνω ατομικές τις ομελέτες μου, σε μικρό τηγάνι. Δύο δύο τα αυγά, πιο εύκολο γύρισμα και πιο όμορφο σερβίρισμα!

3)Κάθε νέα πληροφορία για την ονομασία και τις περιοχές που βρίσκουμε αυτά τα λουλούδια, ευπρόσδεκτη! Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Καλημέρα!

Επιτυχημένος συνδυασμός!

Άλλο ένα post με βρώσιμο …λουλούδι. Γιατί και οι αγκινάρες λουλούδια είναι! Μια τάρτα λοιπόν, ή ανοικτή αγκιναρόπιτα αν θέλετε , με το πιο νόστιμο «λουλούδι» της εποχής. Ο συνδυασμός της αγκινάρας με τυρί και γιαούρτι είναι παλιός και συνηθισμένος στην Κρήτη. Υπενθυμίζω μια από τις πιο παλιές, λιτές και κλασικές συνταγές τις αγκινάρες με γιαούρτι. Απολαυστικό πιάτο!

Η σημερινή συνταγή είναι πιο σύγχρονη , και είναι συνδυασμός διαφόρων συνταγών αγκιναρόπιτας που έχω κάνει κατά καιρούς. Την προτιμώ από κλειστές αγκιναρόπιτες γιατί νομίζω ότι της πηγαίνει η κρούστα γιαουρτιού από πάνω.

Όπως έχω ξαναγράψει στις πίτες μου τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ ξινομυζήθρα στη θέση της φέτας. Έχει λιγότερα λιπαρά και είναι λίγο πιο πικάντικη κατά τη γνώμη μου. Φυσικά στη θέση της μπορούμε πάντα να βάλουμε φέτα. Το δεύτερο τυρί που χρησιμοποίησα ήταν κρητική γραβιέρα (όχι πολύ ώριμη). Το αποτέλεσμα άρεσε. Πολύ.

Στις τάρτες της καθημερινότητάς μας χρησιμοποιώ ζυμάρι με ελαιόλαδο για να μη τις βαραίνω με βούτυρο. Ίσως είναι ένα «τσακ» πιο κάτω από το βουτυρένιο, αλλά είναι πολύ πιο υγιεινό. Ειδικά σε παρασκευάσματα που έχουν ούτως ή άλλως αρκετά ζωικά λιπαρά δεν υπάρχει λόγος για λίγα ακόμη… Σε μια τάρτα με φρούτα, το καταλαβαίνω. Αλλά σε μια τάρτα με τυριά πάει πολύ!

Υλικά:

1/2 δόση της ζύμης για εύκολο φύλλοαλλά με αλεύρι για όλες τις χρήσεις

6-8 αγκινάρες (ανάλογα με το μέγεθος)

1 μάτσο (5-6 ) κρεμμυδάκια φρέσκα

6 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο

5-6 κουταλιές σούπας ψιλοκομμένο άνηθο

1,5 κούπα ξινομυζήθρα (περίπου 300 γραμμάρια)

1 κούπα γραβιέρα κομμένη σε κύβους

2 αυγά

Το γιαούρτι που θα μείνει από το ζυμάρι (2-3 κουταλιές σούπας)

Αλάτι

Πιπέρι

Επί το έργον:

Φτιάχνουμε το ζυμάρι για την τάρτα και το αφήνουμε να «ξεκουραστεί» .

Καθαρίζουμε τις αγκινάρες όπως περιγράφω στο αντίστοιχo post .

Σε κατσαρόλα ψιλοκόβουμε τα κρεμμυδάκια και τα μαραίνουμε με το ελαιόλαδο. Προσθέτουμε τις αγκινάρες κομμένες σε φετάκια και τις γυρίζουμε με ένα κουτάλι να λαδωθούν όλες. Σοτάρουμε για 5-6 λεπτά και αποσύρουμε από το μάτι.

Αφήνουμε να κρυώνουν και ετοιμάζουμε το φύλλο: Ανάβουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς.

Στρώνουμε σε ελαφρά λαδωμένο ταψάκι 28 νούμερο (ή σε πυρέξ αντίστοιχου μεγέθους ) το ζυμάρι μας με το χέρι . Το σκεπάζουμε με χαρτί ψησίματος και βάζουμε κάποιο όσπριο από πάνω για να αποφύγουμε το υπερβολικό φούσκωμα. Βάζουμε στο φούρνο να ψηθεί για 20 λεπτά περίπου.

Ωστόσο ολοκληρώνουμε τη γέμιση:

Προσθέτουμε τον ψιλοκομμένο άνηθο και τα τυριά και ανακατεύουμε ώστε το μείγμα να έχει την ίδια σύσταση παντού.

Αν τα τυριά είναι αλμυρά δεν βάζουμε αλάτι, το πιπεράκι όμως πηγαίνει…

Απλώνουμε τη γέμιση στο μισοψημένο ζυμάρι αφού αφαιρέσουμε τα όσπρια μαζί με το χαρτί. Τη στρώνουμε να έχει παντού το ίδιο πάχος.

Χτυπάμε τα αυγά με το υπόλοιπο γιαούρτι και λίγο ακόμη πιπέρι και περιχύνουμε την τάρτα. Συνεχίζουμε το ψήσιμο για 40 λεπτά περίπου ακόμη, ή μέχρι η επιφάνεια να αποκτήσει χρυσαφένιο χρώμα και να γίνει κάπως τραγανή η κρούστα.

Σερβίρεται ζεστή (όχι καυτή) ή σε θερμοκρασία δωματίου.

Παρατηρήσεις:

1)Αν μας αρέσει πιο παχύ το φύλλο στις πίτες μας, μπορούμε να φτιάξουμε 2/3 της δόσης από το ζυμάρι.

2)Όταν καθαρίζουμε τις αγκινάρες εδώ στην Κρήτη αφήνουμε και αρκετό μέρος από τα φύλλα τους αν είναι τρυφερά. Αν χρησιμοποιήσουμε μόνο πάτους χρειαζόμαστε λίγες ακόμη.Η γέμιση γίνεται πολύ ωραία και με κατεψυγμένες αγκινάρες.

3)Έχω ένα βάζο "κακόψητα"ρεβίθια εδώ και 2-3 χρόνια που τα χρησιμοποιώ σαν βαρίδια στις τάρτες. Δεν έχουν πάθει τίποτα τόσες φορές που έχουν ψηθεί. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με φασόλια, ξεχασμένα σε κάποιο ντουλάπι. Τα παλιά όσπρια δεν βράζουν εύκολα αλλά είναι χρήσιμα σαν βαρίδια!

4)Η αναλογία των τυριών μπορεί να αλλάξει . Συνολικά χρειαζόμαστε 2-2,5 κούπες τυριά . Εννοείται ότι μπορούμε να κάνουμε όποιο συνδυασμό τυριών μας αρέσει ή να ανακατέψουμε ό, τι τυρί μας έχει ξεμείνει. Πάντως κάποιο μαλακό λευκό (φέτα, ξινομυζήθρα ) πρέπει να υπάρχει για να γίνει απαλή η γέμιση.

5)Μας αρέσει να κρατάνε λίγο στο δόντι οι αγκινάρες. Αν θέλουμε να είναι μαλακές βάζουμε ελάχιστο νεράκι μετά το σοτάρισμα στην κατσαρόλα και τις αφήνουμε να βράσουν μέχρι να το απορροφήσουν.

Αυτοσχεδιασμοί…

Είχε ξεμείνει από τη Μεγαλοβδομάδα μέσα στο ψυγείο και δεν επρόκειτο να φαγωθεί με κανένα άλλο τρόπο. Το ότι ταιριάζει με ψωμί και άλλα αρτοσκευάσματα, είναι παλιό… Το ότι χρησιμοποιείται σε πάρα πολλές συνταγές γλυκών, είναι καινούριο. Κέικ, σοκολατάκια, τρούφες ακόμη και παγωτό με χαλβά έχει πάρει το μάτι μου. Γιατί όχι λοιπόν και σε κουλουράκια;

Ήθελα να είναι ελαφριά, ήθελα να είναι υγιεινά, ήθελα να έχουν λίγη ζάχαρη, ήθελα να χρησιμοποιήσω υλικά που υπάρχουν πάντα στο σπίτι. Τι είναι ο «χαλβάς του μπακάλη»; Ταχίνι με ζάχαρη δεν είναι; Και τα δυο συστατικά νόστιμων βουτημάτων δεν είναι; Ο δικός μου είχε και κακάο άρα θα είχαν και μια χροιά σοκολατένια. Να τα έφτιαχνα άραγε ανεβατά ή της στιγμής; Την τελευταία στιγμή επικράτησε η εκδοχή με μαγιά για να είναι αφράτα και όχι τραγανά.

Η επιλογή έγινε και λόγω του ζεστού καιρού που δεν θα δυσκόλευε το ανέβασμα. Ίσως σε μια πιο κρύα μέρα να επικρατούσε η επιλογή του μπέικιν για να τελειώνω πιο γρήγορα. Θα το επιχειρήσω την επόμενη φορά . Πάντως τώρα το πείραμα πέτυχε ! Άρεσαν και εξαφανίστηκαν ταχύτατα!

Υλικά:

½ κούπα ελαιόλαδο

½ κούπα ρακή

½ κούπα ζάχαρη

1 κούπα χυμό πορτοκαλιού

Ξύσμα πορτοκαλιού

3 φακελάκια ξηρή μαγιά

250 γραμμάρια χαλβά του μπακάλη (προέκυψαν περίπου δύο κούπες τρίματα)

Περίπου 5 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1/2 κούπα σουσάμι για το τύλιγμα.

Επί το έργον:

Τρίβουμε με το χέρι το χαλβά , να γίνει σαν ψίχουλα.

Σε μια λεκάνη ανάμειξης βάζουμε τα υγρά υλικά, τη μαγιά , το ξύσμα και το χαλβά και αναμειγνύουμε με το χέρι, ώστε να σπάμε τυχόν μεγάλα κομμάτια που έχει ακόμη ο χαλβάς.

Προσθέτουμε το αλεύρι να γίνει μια μαλακή ζύμη που να κολλά ελάχιστα στα χέρια.

Σκεπάζουμε με πετσέτα και αφήνουμε σε μέρος χωρίς ρεύματα να ανεβεί. Πλάθουμε τα κουλουράκια σχετικά μεγάλα : παίρνουμε μια ποσότητα ζύμης σαν μανταρίνι, την κάνουμε κορδόνι και το κυλάμε σε σουσάμι.

Το κλείνουμε σε κουλουράκι. Τα αραδιάζουμε σε ταψάκια στρωμένα με χαρτί ψησίματος και τα αφήνουμε να ανεβούν πάλι.

Τα ψήνουμε στους 180 βαθμούς (προθερμασμένος φούρνος, μεσαία σχάρα) για 25 λεπτά ως μισή ώρα.

Παρατηρήσεις:

1)Όπως προαναφέρω ο χαλβάς μου είχε γεύση κακάο. Υποθέτω ότι το ίδιο ωραία θα γίνονται και με τον χαλβά βανίλιας . Εξάλλου θα μπορούσαμε να προσθέσουμε το κακάο σε σκόνη.

2)Η ρακή θα μπορούσε να αντικατασταθεί με λευκό κρασί (το έχω κάνει σε άλλες συνταγές με κρασί που έχει ξεμείνει και δεν θέλω να πάει χαμένο).

3)Οι ζύμες σε όλα τα ανεβατά κουλουράκια πρέπει να είναι μαλακές, να κολλάνε λίγο. Στρώνουν με το ανέβασμα και τα κουλουράκια πλάθονται εύκολα. Αν γίνουν σκληρές δεν είναι αφράτα τα κουλουράκια. Αγνιά ζύμη λοιπόν όπως λέμε στην Κρήτη.

Και φυσικά με ελαιόλαδο!

Την ιδέα για το κέικ αυτό την πήρα από μια συνταγή από εγγλέζικο βιβλίο που έχω εδώ και χρόνια . Δεν είχε βέβαια θέση σε ένα blogσαν και τούτο πριν από τις μετατροπές που έκανα .

Ενώ λοιπόν φτιάχνω αυτό το κέικ συχνά, δεν το είχα ποτέ φωτογραφίσει. Είναι ούτως ή άλλως ένα από αυτά τα υγρά κολασμένα σοκολατοκέικ τύπου μπράουνις που λίγους αφήνουν αδιάφορους...

Η αντικατάσταση όμως κάποιων υλικών το έφερε στα μέτρα του blog!

Όπως κάνω πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, αντικατέστησα το βούτυρο με ελαιόλαδο (κρατώντας μια κουταλιά βούτυρο για άρωμα) και το κρεμώδες τυρί της αρχικής συνταγής με το δικό μας κρεμώδες τυρί, τη γλυκιά μυζήθρα .

Το φρούτα μπορεί να είναι φράουλες ή κεράσια ή να παραλειφθούν εντελώς. Και τα δυο ταιριάζουν με τη σοκολάτα. Φέτος, και μετά τις μετατροπές που θεωρώ ότι ήταν επιτυχημένες θα το δοκιμάσω και με βερίκοκα ή ροδάκινα. Έχει γίνει πιο υγιεινό και μπορώ να το φτιάχνω συχνότερα.

Για έξτρα φραουλένια γεύση, σερβίρισμα με μαρμελάδα φράουλα!

Υλικά:

1^ομείγμα:

1 κουταλιά σούπας βούτυρο (αγελάδας ή τύπου Κερκύρας)

Ελαιόλαδο τόσο ώστε μαζί με το βούτυρο να συμπληρώνονται ¾ της κούπας

200 γραμμάρια σοκολάτα γύρω στο 50% σε κακάο

½ κούπα αλεύρι

1 κοφτό κουταλάκι μπέικιν

2 αυγά

1 κούπα ζάχαρη

2^ομείγμα:

300-400 γραμμάρια γλυκιά μυζήθρα

1/3 κούπας ζάχαρη

2 αυγά

2 βανίλιες

2-4 κουταλιές αλεύρι

15 περίπου φράουλες

Επί το έργον:

Βάζουμε 1 κουταλιά βούτυρο στην δοσομετρική κούπα και την γεμίζουμε μέχρι τα ¾ με ελαιόλαδο.

Τα αδειάζουμε σε μια κατσαρόλα και προσθέτουμε τη σοκολάτα σε μικρά κομματάκια.

Τα βάζουμε σε μέτρια θερμοκρασία στο μάτι της κουζίνας και μόλις αρχίσει να λιώνει η σοκολάτα αποσύρουμε την κατσαρόλα από το μάτι της κουζίνας και αφήνουμε να λιώσουν με τη θερμότητα που ήδη έχει απορροφήσει το μείγμα.Βοηθάμε ανακατεύοντας με μια σπάτουλα.

Αφήνουμε να κρυώσει ελαφρώς. Χτυπάμε τα αυγά με τη ζάχαρη πολύ καλά με το μίξερ (του χεριού) .

Αφήνουμε το μίξερ και με μια σπάτουλα ενσωματώνουμε το αλεύρι και το μείγμα της σοκολάτας .

Ανάβουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς και ετοιμάζουμε το μείγμα της μυζήθρας:

σε ένα μπολ βάζουμε τη μυζήθρα τα αυγά τη ζάχαρη τις 2 κουταλιές αλεύρι και τις βανίλιες και τα κτυπάμε με το μίξερ να γίνουν κρέμα. Αν είναι πολύ ρευστό το μείγμα (αυτό συμβαίνει όταν η μυζήθρα είναι πολύ φρέσκια) προσθέτουμε λίγο αλεύρι ακόμη.

Βάζουμε το σοκολατένιο μείγμα σε ένα ελαφρά λαδωμένο ταψάκι ή φόρμα με διάμετρο 26cm. Από πάνω προσθέτουμε την κρέμα της μυζήθρας .

Βυθίζοντας και ανασηκώνοντας τη σπάτουλα δημιουργούμε σχέδια. Προσθέτουμε και τα φρούτα εδώ κι εκεί.

Δεν είναι ανάγκη να τα βυθίσουμε . Φαίνονται ωραία στην επιφάνεια.

Ο φούρνος θα είναι πια έτοιμος .

Ψήνουμε το κέικ για 45-50 λεπτά. Δεν φουσκώνει πολύ και έχει υγρή υφή. Το αφήνουμε να κρυώσει στη φόρμα και το σερβίρουμε.

Παρατηρήσεις:

1)Προτιμώ να βάζω αυτό το κέικ σε φόρμα με σούστα για να μη το αναποδογυρίζω. Να φαίνονται τα φρούτα στην επιφάνεια.

2)Όπως όλα τα κέικ αυτού του τύπου , ταιριάζει πολύ με παγωτό. Προτιμούμε βανίλια ή σοκολάτα.

3)Η γλυκιά μυζήθρα στη δυτική Κρήτη λέγεται ανθότυρος όπως έχουν επισημάνει πολλές φορές οι χανιώτες αναγνώστες του blog. Ο κρητικός ανθότυρος λοιπόν (ή γλυκιά μυζήθρα) είναι πιο πλούσιος σε γεύση (και μάλλον σε λιπαρά) από τους υπόλοιπους που κυκλοφορούν στην αγορά .

4)Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι η σημερινή μέρα είναι λέει «μέρα του κέικ». Παρόλο που δεν μπορώ να αντιληφθώ το νόημα μιας τέτοιας καθιέρωσης η ανάρτηση ήρθε κι έδεσε! Η δική μου πρόθεση ήταν να κάνω ένα κέικ για τη γιορτή της αδελφής μου. Σήμερα –της Σαμαρείτιδος- όπως σας έχω ξαναγράψει γιορτάζουν όλες οι Φωτεινές στην περιοχή μας .

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις Φωτεινούλες. Να τις χαιρόμαστε όσοι τις έχουμε!

Νόστιμες και ευπαρουσίαστες μικρές χορτόπιτες φούρνου!

Δυο μεγάλα μάτσα με χορταρικά για χορτόπιτες είναι η αφορμή για τη σημερινή και την επόμενη συνταγή. Ήταν τα τελευταία που είχε στον πάγκο της λαϊκής η κυρία που τα πουλούσε και θεώρησα καλό να τα πάρω όλα. Έτσι κι αλλιώς τα χορταράκια αυτά διατηρούνται μια χαρά στην κατάψυξη και τα έχω τσιγαρισμένα, έτοιμα για πίτες.

Δεν είχαν βέβαια την ποικιλία των χειμωνιάτικων αλλά και πάλι ο συνδυασμός ήταν καλός: σπανάκι, αγριοσέλινο, γούλα (σέσκουλα) , 2-3 πρασάκια και λίγα κλαδιά μάραθα. Τα μάραθα βέβαια ήταν καλλιεργημένα μιας και το Μάη τα άγρια γίνονται τραχιά και δεν τα μαζεύουμε. «Αφήνουν οι όφιδες τα πουκάμισά τους και το δηλητήριό τους στις μαραθιές το Μάη. Μη τα μαζεύεις», λέει η μάνα μου.

Τελικά αυτό δεν το έχουμε μόνο στην Κρήτη. Με ένα βιαστικό ψάξιμο βρήκα ότι υπάρχει και παροιμία επί τούτου « το Μάη μάραθο μη τρως ακόμη κι αν είσαι γιατρός»… Η φίλη μου η Όλγα σ’ ένα υπέροχο μαγιάτικο αφιέρωμαστο blogτης κάνει σχετικές αναφορές . Φαίνεται όμως ότι και ο Πλίνιος συσχέτιζε τα μάραθα με τα φίδια!

Εγώ πάντως δεν πτοήθηκα! Τα καλλιεργημένα που υπήρχαν στα χόρτα μου τα χρησιμοποίησα γιατί ήταν πολύ τρυφερά αν και όχι τόσο αρωματικά όσο τα άγρια.

Τέλος πάντων, στη συνταγή μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ότι χόρτα έχουμε, ακόμη και το ήμερο και ευκολοβρισκούμενο σπανάκι. Η προετοιμασία για τα χόρτα στις χορτόπιτες περιγράφεται αναλυτικά στη συνταγή της χορτόπιτας.

Το καινούριο σ’ αυτή εδώ είναι το ζυμάρι. Είναι πιο πλούσιο από το ζυμάρι για τις κλασικές τηγανητές κρητικές χορτόπιτες και δίνει αφράτο φύλλο και ιδιαίτερα νόστιμο αποτέλεσμα. Τα χορτοκαλίτσουνά μου έγιναν ανάρπαστα και ήταν πολύ ευπαρουσίαστα . Επίσης θεωρώ ότι προσφέρονται για μπουφέ περισσότερο από τις κλασικές χορτόπιτες φούρνου. Προτίμησα να τους δώσω το τρίγωνο σχήμα που συνηθίζουμε στα γλυκά καλιτσούνια όταν δεν τα φτιάχνουμε λυχναράκια ή φακελάκια.

Υλικά:

Για το φύλλο

1 κούπα ελαιόλαδο

1 κεσεδάκι γιαούρτι (200ml)

1 αυγό

Μισή κούπα χυμό πορτοκαλιού

Ελάχιστο αλάτι

3 κουταλάκια μπέικιν

Περίπου 5 κούπες αλεύρι

Για τη γέμιση:

2 κούπες ξινομυζήθρα

3 κούπες χόρτα για πίτες τσιγαρισμένα, στραγγισμένα και ψιλοκομμένα

Αλάτι

Πιπέρι

Για την επικάλυψη:

1 κρόκος αυγού, 2-3 κουταλιές γάλα, 2-3 κουταλιές σουσάμι

Επί το έργον:

Βάζουμε σε λεκάνη ανάμειξης το ελαιόλαδο, το γιαούρτι, το αυγό και το χυμό και τα ανακατεύουμε με το χέρι να αναμειχθούν. Στην πρώτη κούπα του αλευριού βάζουμε το αλάτι και το μπέικιν, τα ανακατεύουμε λίγο και τα προσθέτουμε στο μείγμα των υγρών.

Προσθέτουμε σταδιακά και το υπόλοιπο αλεύρι μέχρι να έχουμε μια ζύμη μαλακή και εύπλαστη που δεν κολλά όμως στα χέρια. Την αφήνουμε να «ξεκουραστεί» για μισή ώρα πάνω κάτω και ετοιμάζουμε τη γέμιση.

Αλατοπιπερώνουμε τα χόρτα και προσθέτουμε την ξινομυζήθρα. Ανακατεύουμε ώστε το μείγμα μας να έχει παντού την ίδια περίπου σύσταση.

Ανοίγουμε φύλλο σχετικά παχύ και κόβουμε μικρούς δίσκους με διάμετρο περίπου 12 εκατοστά. Σε καθένα βάζουμε μια "γερή"κουταλιά γέμισης .

Κλείνουμε σαν φάκελα ή σαν τρίγωνα σκεπάζοντας καλά τη γέμιση και πατώντας ελαφρά τα σημεία επαφής της ζύμης για να μην ανοίξουν στο ψήσιμο τα πιτάκια μας.

Τα αραδιάζουμε σε ταψί . Ανάβουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς . Αραιώνουμε τον κρόκο ενός αυγού με 2-3 κουταλιές γάλα και τα περνάμε με ένα πινελάκι. Πασπαλίζουμε με σουσάμι. Ωστόσο έχει θερμανθεί ο φούρνος.

Τα ψήνουμε για 40-45 λεπτά ή ως ότου χρυσίσει η επιφάνειά τους . Τρώγονται ζεστά ή σε θερμοκρασία δωματίου.

Παρατηρήσεις:

1)Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε φέτα ή ανθότυρο ή άλλο μαλακό τυρί στη θέση της ξινομυζήθρας.Σε κάθε περίπτωση προσέχουμε το αλάτι να μη μας βγει πολύ αλμυρή η γέμιση.

2)Τα χόρτα μου ήταν περίπου 1,5 κιλό ακαθάριστα (με ελάχιστες απώλειες ) κι τα τσιγάρισα με ένα μεγάλο ξερό κρεμμύδι και 3/4 της κούπας ελαιόλαδο. Δεν τα χρησιμοποίησα βέβαια όλα σ'αυτή τη συνταγή.

Υπενθυμίζω ότι τα μάραθα θέλουν πάντα λίγο περισσότερο βράσιμο από τα άλλα χόρτα κι έτσι τα βάζουμε πρώτα στην κατσαρόλα, να βράσουν λίγο πριν προσθέσουμε τα υπόλοιπα.

3)Η ζύμη ήταν όση χρειάστηκα γι αυτή την ποσότητα γέμισης. Αυτό όμως εξαρτάται και από το πάχος του φύλλο και από την ποσότητα της ζύμης σε κάθε πιτούλα. Δεν μας ενοχλεί όμως μιας και ό,τι περισσέψει διατηρείται μια χαρά στην κατάψυξη.

4)Η ζύμη αυτή δεν δίνει μεγάλης διαμέτρου φύλλα. Είναι μαλακή και όπως βλέπετε στις φωτογραφίες έβγαζα πέντε πέντε τα δισκάκια μου. Προτιμώ να είναι σχετικά μαλακή και να αλευρώνω στο άνοιγμα παρά να γίνει πολύ σκληρή. Να μη κολλάει βέβαια!

Καλημέρα!

Ή αγνόπιτες αν προτιμάτε!

Οι αγνιόπιτες είναι μυζηθρόπιτες τηγανιού. Συνηθίζονται στην ανατολική Κρήτη και τις αγαπάμε με ξινή ή γλυκιά μυζήθρα και με μυρωδάτο θυμαρίσιο μέλι. Τελευταία τις συναντώ σε διαδικτυακές και έντυπες συλλογές συνταγών ως αγνόπιτες, όνομα που επ’ ουδενί παραδεχτήκανε οι πιο ηλικιωμένες από τις γειτόνισσές μου, με δεδομένο ότι οι συγκεκριμένες πίτες οφείλουν το όνομά τους στην πολύ αγνιά ζύμη τους. Αγνιά λέμε στην Κρήτη την πολύ μαλακή ζύμη και οι συγκεκριμένες στην πιο παραδοσιακή τους εκδοχή θέλουν όχι απλά μαλακό αλλά σχεδόν κολλώδες ζυμάρι.

Αυτό το πιο παραδοσιακό ζυμάρι είχε εντελώς απλά υλικά: νεράκι, λίγη ρακή, λίγο αλάτι και αλεύρι σταρένιο. Η γιαγιά μου έφτιαχνε με τέτοιο ζυμάρι τις αγνιόπιτές της και με μια φοβερή επιδεξιότητα που γέμιζε το τηγάνι πριν κοκκινίσει καν η πρώτη που έπεφτε στο λάδι. Υποθέτω ότι ήταν η εύκολη λύση για τις νοικοκυρές που δεν είχαν χρόνο να ανοίξουν φύλλο και ήθελαν να ετοιμάσουν μυζηθρόπιτες στα γρήγορα. Οι μυζηθρόπιτες στην Κρήτη μαζί με ένα καλό βραστάρι (ρόφημα), πολλές φορές αποτελούσαν δείπνο. Αφήστε που αν έχεις μυζήθρα, οι αγνιόπιτες είναι ένα πανεύκολο κέρασμα της στιγμής που γίνεται ανάρπαστο.

Σε μια άλλη εκδοχή τους οι αγνιόπιτες φτιάχνονται με ζυμάρι μαγιάς, που περιέχει γάλα ή χυμό πορτοκαλιού, πάντα πολύ μαλακό. Η μάνα μου –πιστή στον τρόπο που της έφτιαχνε η μάνα της- αντικαθιστά τη μαγιά με λίγο μπέικιν και δεν κάνει ανεβατή ζύμη. Η ουσιαστική διαφορά τους από τις νεράτες μυζηθρόπιτες (άλλες πίτες της ανατολικής Κρήτης χωρίς άνοιγμα φύλλου που είναι στα "προσεχώς"...) είναι ότι αυτές εδώ τηγανίζονται σε αρκετό ελαιόλαδο και διαμορφώνονται εκτός τηγανιού.

Ήδη στο blogυπάρχουν αγνιόπιτες και με τις δύο παραλλαγές φύλλου. Έτσι η σημερινή ανάρτηση έχει να κάνει κυρίως με την παραλλαγή στη γέμιση . Για να πω την αλήθεια η παραλλαγή προέκυψε από ...τεμπελιά ! Δεν ήθελα να βάλω στη μέση πλαστήρια και ξυλίκια (πλάστες) και χρησιμοποίησα τα υπόλοιπα από τα χόρτα των καλιτσουνιών της προηγούμενης συνταγήςανακατεμένα με ξινομυζήθρα . Οι χορτο-αγνιόπιτες αποτέλεσαν μια εύκολη και γρήγορη απάντηση στο «τι θα φάμε το βράδυ;» επειδή τα χόρτα ήταν ήδη τσιγαρισμένα και έτοιμα. Αυτή τη φορά έφτιαξα ζύμη με μαγιά, ελαφρά παραλλαγμένη από εκείνη της συνταγής με μαγιάπου έχω ήδη στο blog. Φυσικά πάντα μπορούμε να φτιάξουμε ζυμάρι για αγνιόπιτες χωρίς μαγιά.

Υλικά:

Για τη ζύμη:

1 κούπα χλιαρό νερό

1 κύβο μαγιάς περίπου όσο ένα μεγάλο λουκούμι (25 γραμμάρια) ή ένα φακελάκι ξηρή μαγιά

1 κουταλάκι ζάχαρη

½ κουταλάκι αλάτι

½ κούπα χυμό πορτοκαλιού ή γάλα

1/4 κούπας ελαιόλαδο

2 κουταλιές ρακή

Περίπου 4 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις + 2 κουταλιές για τη μαγιά

Για τη γέμιση:

Δύο κούπες γιαχνερά χόρτα ή σπανάκι, τσιγαρισμένα στραγγισμένα και ψιλοκομμένα

Αλάτι

Πιπέρι

Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Επί το έργον:

Αν χρησιμοποιήσουμε νωπή μαγιά , τη διαλύουμε στο νερό μαζί με τη ζάχαρη και 2 κουταλιές αλεύρι. Αφήνουμε να φουσκώσει το διάλυμα. Αναμειγνύουμε τα υγρά υλικά της συνταγής σε μπολ ανάμειξης και προσθέτουμε τη μαγιά.

Προσθέτουμε το αλεύρι με το αλάτι ζυμώνοντας μέχρι να έχουμε ένα μαλακό , σχετικά κολλώδες .

Αν βάλουμε ξηρή μαγιά, απλώς την προσθέτουμε πριν από το αλεύρι στα υγρά υλικά της συνταγής.

Αφήνουμε να ξεκουραστεί για κανένα μισάωρο. Εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε τη γέμιση:

Αναμειγνύουμε όλα τα υλικά και αλατοπιπερώνουμε.

Λαδώνω ελαφρά το χέρι για μεγαλύτερη ευκολία

Όταν περάσει το μισάωρο (τουλάχιστον) θα διαπιστώσουμε ότι η ζύμη δεν κολλάει τόσο πολύ.

Παίρνουμε ένα κομμάτι ζύμης στο μέγεθος μανταρινιού και το απλώνουμε στο χέρι μας . Βάζουμε μια κουταλιά γέμισης και σηκώνουμε από τα πλάγια το φύλλο σαν πουγκάκι ώστε να την εγκλωβίσει .

Το κλείνουμε καλά και το πατάμε με το χέρι να γίνει πλακέ πιτάκι, προσέχοντας να μη τρυπήσει και να πάει παντού η γέμιση . Το αφήνουμε σε στεγνή πετσέτα πασπαλισμένη με μπόλικο αλεύρι για να μη κολλήσουν.

Όταν φτιάξουμε καμιά δεκαριά (περισσότερα θα κολλήσουν στην πετσέτα) , βάζουμε το ελαιόλαδο στο τηγάνι και μόλις κάψει (χωρίς να καπνίσει) βάζουμε τα πιτάκια μας να τηγανιστούν. Τα γυρίζουμε προσεκτικά χωρίς να τα τρυπήσουμε και από την άλλη πλευρά.

Όταν ροδοκοκκινίσουν τα βγάζουμε σε χαρτί κουζίνας. Συνεχίζουμε με το υπόλοιπο ζυμάρι .

Αν δεν φοβόμαστε το τηγάνι, κάνουμε πιο αγνιά τη ζύμη και βάζουμε να κάψει το λάδι πριν φτιάξουμε τα πιτάκια. Φτιάχνουμε ένα ένα με τον ίδιο τρόπο και το αφήνουμε απαλά στο καυτό λάδι. Αν κολλάει πολύ η ζύμη λαδώνουμε ή βρέχουμε ελαφρά τα χέρια μας κάθε φορά.Τα σερβίρουμε κατά προτίμηση ζεστά, αλλά και σε θερμοκρασία δωματίου.

Παρατηρήσεις:

1)Αν τα χόρτα μας δεν είναι έτοιμα, αρχίζουμε την διαδικασία απ΄ αυτά γιατί πρέπει να κρυώσουν εντελώς.

2)Αν χρησιμοποιήσουμε σκέτο σπανάκι ψιλοκόβουμε και λίγο άνηθο ή μαϊντανό για μυρωδιά. Συνηθίζω και κρατώ λίγο από το τσιγαρισμένο σπανάκι όταν φτιάχνω σπανακόρυζο (πριν βάλω το ρύζι) για να έχω για τα διάφορα πιτάκια μου έτοιμο υλικό.

3)Η επεξεργασία της ζύμης, ακόμη κι όταν δεν περιέχει μαγιά , γίνεται πιο εύκολα μετά από το ξεκούρασμα.

Καλό μήνα!

Οι χοχλιοί είναι προαιρετικοί!

Ίσως η τελευταία φορά που μαγείρεψα αγκιναροκούκια για φέτος. Τα κουκιά έχουν σχεδόν όλα μεστώσει και μόνο οι καρποί τους είναι αξιοποιήσιμοι πια. Αυτά εδώ όμως ήταν τα περισσότερα αναπάντεχα τρυφερά και έτσι ήταν άδικο να πάνε χαμένα και τα πράσινα περιβλήματα των καρπών.

Αγκινάρες βρίσκουμε κατεψυγμένες όλο το χρόνο αλλά ο συνδυασμός με κουκιά είναι καθαρά ανοιξιάτικος. Τα αγκιναροκούκια γίνονται βέβαια θαυμάσια με αλευρολέμονο ήαλεύρι με ξύδι, αλλά και η παραλλαγή με ντομάτα είναι εξίσου νόστιμο και ομοίως παραδοσιακό πιάτο.

Μερικοί μάλιστα τα προτιμούν έτσι και το χειμώνα βάζουν ντομάτα από κονσέρβα ή σπιτική σάλτσα ή απλώς πελτέ διαλυμένο σε νερό. Είχα και λίγα μάραθα και συμπλήρωσα το αποχαιρετιστήριο φαγητό της Άνοιξης. Τα μάραθα μπορούν να αντικατασταθούν από άνηθο αν δεν μας βρίσκονται. Και τα δικά μου καλλιεργημένα ήταν…

Επίσης με το φαγητό αυτό ταιριάζουν οι χοχλιοί, γυρευτοί από τώρα και μετά. Νόστιμοι , χοντροί ή/ και λιανοί χοχλιοί που έχουν πέσει στην καλοκαιρινή νάρκη τους και δεν χρειάζονται σάκασμα. Αυτή βέβαια η προσθήκη στο φαγητό αφορά τους λάτρεις του είδους … Οι υπόλοιποι μπορούν να τους παραλείψουν.

Υλικά:

750-1000 gr χλωροκούκια αμέστωτα (με τρυφερό περίβλημα)

7-8 αγκινάρες

1 μέτριο ξερό κρεμμύδι

4-5 φρέσκα κρεμμυδάκια (αν έχουμε, αλλιώς 1 ακόμη μέτριο ξερό κρεμμύδι)

¾ κούπας ελαιόλαδο

1 μάτσο μάραθο ή άνηθο

3 μέτριες ντομάτες τριμμένες (να δώσουν περίπου 400 mlπολτό) ή ένα κουτί ντοματάκια κονκασέ

Αλάτι

1 κύβο λαχανικών

1 κούπα λεμόνι και 1 κουταλιά αλεύρι για το καθάρισμα των αγκινάρων

Προαιρετικά, 2-3 πατάτες και 2 χούφτες χοχλιούς !

Επί το έργον:

Καθαρίζουμε τα κουκιά όπως τα φασολάκια.

Καθαρίζουμε τις αγκινάρες (αναλυτικά εδώ) και τις βάζουμε σε λεκάνη με νερό , λεμόνι και αλεύρι.

Αν βάλουμε χοχλιούς, τους προετοιμάζουμε όπως περιγράφεται στη σχετική ανάρτηση.

Καθαρίζουμε το μάραθο ή το άνηθο και κρατάμε μόνο τα τρυφερά πράσινα φυλλαράκια.

Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο και ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Το τσιγαρίσουμε λίγο να μαραθεί και προσθέτουμε τους χοχλιούς. Τους φέρνουμε μια δυο βόλτες να τσιγαριστούν για 5 λεπτά και με ένα κουτάλι τους βγάζουμε, αποφεύγοντας όσο γίνεται να βγάλουμε κρεμμύδι. Έτσι τώρα έχουμε στην κατσαρόλα μας μόνο ελαιόλαδο και κρεμμύδι. Ό,τι δηλαδή θα έχει και όποιος δεν βάλει χοχλιούς!

Προσθέτουμε τα μάραθα και λίγο νεράκι και αφήνουμε να βράζουν για κανένα δεκάλεπτο. Ρίχνουμε στην κατσαρόλα και τα κουκιά, τις αγκινάρες , και τον κύβο , λίγο αλάτι και λίγο νεράκι .

Αφήνουμε να βράσουν για λίγη ώρα και να χαμηλώσουν στην κατσαρόλα ( σε μέτρια θερμοκρασία, να μην εξατμιστεί γρήγορα το νερό και μας «πιάσει» το φαγητό, και προσθέτουμε την τριμμένη ντομάτα. Μαγειρεύουμε μέχρι να μαλακώσουν όλα τα λαχανικά και να δέσει η σάλτσα .

Αν βάλουμε χοχλιούς τους προσθέτουμε ξανά στην κατσαρόλα 10-15 λεπτά πριν από το τέλος του μαγειρέματος . Αφήνουμε το φαγητό μας να μαρουβίσεικαι σερβίρουμε.

Παρατηρήσεις:

1)Έφτιαξα το φαγητό στη χύτρα ταχύτητας γι αυτό δεν φαίνεται η σταδιακή προσθήκη των λαχανικών. Τα έβαλα σχεδόν ταυτόχρονα και την έκλεισα για 20 λεπτά. Το τελείωμα του φαγητού (που περιλαμβάνει και την επαναφορά των χοχλιών στην κατσαρόλα) το έκανα με ανοικτή τη χύτρα. Μειώθηκε αρκετά ο χρόνος προετοιμασίας και δεν έχασε νοστιμιά.

2)Αν βάλουμε άνηθο τον προσθέτουμε μετά από όλα τα υπόλοιπα λαχανικά στην κατσαρόλα μας . Το μάραθο όπως έχω ξαναπεί μπορεί να είναι χορταράκι αλλά τον θέλει τον χρόνο του, γι αυτό μπαίνει πάντα πριν απ’ όλα στο τσικάλι μας!

3)Θεωρώ ότι αυτό το φαγητό είναι από εκείνα που νοστιμίζουν πιο πολύ από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ!

Μετά από μια νύχτα με καταιγίδες και αστραπόβροντα εγώ τώρα τι να ευχηθώ; Καλό φθινόπωρο; Τι καιρός!
Καλημέρα σας!

Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα με ή χωρίς φύλλο !

Μετά από τις υπέροχες χορτόπιτες του χειμώνα και της άνοιξης, σειρά έχουν οι υπέροχες πίτες λαχανικών του καλοκαιριού. Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι όταν αρχίζουν να χάνονται τα αγριόχορτα, αρχίζει η εποχή της αφθονίας των καλλιεργημένων λαχανικών και χορταρικών. Θα μου πείτε ότι βρίσκουμε πια όλο το χρόνο απ’ όλα!

Ε, εγώ είμαι ακόμη «του κάθε πράμα στον καιρό του». Ειδικά τα λαχανικά και τα φρούτα έχουν άλλη νοστιμιά στην εποχή τους. Βρήκα λοιπόν ωραιότατα κολοκυθάκια «μόνο με απύρι» όπως έγραφε η ταμπελίτσα τους στη λαϊκή . Απύρι λέμε στην Κρήτη το θειάφι . Οι γεωργοί το χρησιμοποιούν και στις μέρες μας για την καταπολέμηση επιβλαβών εντόμων και θεωρείται ακίνδυνο. Φυσικά και πάλι πλένουμε καλά τα απυριασμένα λαχανικά.

Διάλεξα κάμποσα μεγαλούτσικα κολοκυθάκια για τα αγαπημένα μας γεμιστά κολοκύθια με κιμά και σάλτσα αυγολέμονοκαι το εσωτερικό τους το χρησιμοποίησα για τη γέμιση της σημερινής κολοκυθόπιτας. Το διαφορετικό σ’ αυτήν την κολοκυθόπιτα είναι ότι αντί αλεύρι στη γέμιση χρησιμοποιείται ρύζι και πατάτα. Το κοινό με την άλλη μου κολοκυθόπιτα -που μάλλον αρέσει πολύ αφού είναι η πρώτη σε επισκεψιμότητα συνταγή μου- , είναι πως πρέπει πάλι να μείνουν για 2-3 ώρες τα τρίμματα του κολοκυθιού (ελαφρά αλατισμένα) για να φύγουν τα πολλά υγρά τους.

Το μείγμα και σ'αυτήν εδώ μπορεί να μπει κατευθείαν στο ταψί, χωρίς φύλλο ή με φύλλο της επιλογής μας, έτοιμο ή σπιτικό. Εγώ αυτή τη φορά έφτιαξα ένα απλό ζυμάρι με νερό και ελαιόλαδο και το χώρισα σε 3-4 μικρά φυλλαράκια . Τα άπλωσα στο ταψί μου λαδώνοντάς τα ένα ένα. Έτσι ο κόθρος της πίτας έγινε τραγανός και εύθρυπτος. Πολύ καλή επιλογή είναι το εύκολο φύλλο γιαουρτιούκαι σίγουρα έχει λιγότερο κόπο.

Υλικά:

Για το φύλλο:

3 κούπες αλεύρι (και λίγο ακόμη)

½ κουταλάκι αλάτι

1 κούπα νερό

½ κούπα ελαιόλαδο

1 κουταλιά σούπας ρακή

Για τη γέμιση:

2-2,5 κούπες κολοκύθι τριμμένο, ελαφρά αλατισμένο και στραγγισμένο

1 μέτρια πατάτα

1 μέτριο ξερό κρεμμύδι

Μισό μάτσο μαϊντανό (να έχουμε περίπου μισή κούπα ψιλοκομμένο μαϊντανό, χωρίς κοτσανάκια

¾ κούπας ρύζι καρολίνα ή γλασσέ

1-1,5 κούπα ξινομυζήθρα ή φέτα

½ κούπας ελαιόλαδο

Για την επικάλυψη:

2 μεγάλα ή 3 μικρά αυγά

Ελάχιστο αλάτι

2-3 κουταλιές γάλα

2-3 κουταλιές σουσάμι

Επί το έργον:

Τρίβουμε από νωρίς τα κολοκύθια στον τρίφτη της ντομάτας και τα αλατίζουμε ελαφρά. Τα αφήνουμε να στραγγίξουν 2-3 σε στραγγιστήρι. Αν θέλουμε με φύλλο την πίτα μας ετοιμάζουμε το ζυμάρι και το αφήνουμε κι αυτό να ξεκουραστεί: Βάζουμε τις 3 κούπες αλεύρι και το αλάτι σε ένα μπολ κάνουμε μια λακουβίτσα και προσθέτουμε τα υγρά υλικά.

Ζυμώνουμε και αν χρειαστεί προσθέτουμε κι άλλο αλεύρι ώστε να έχουμε ένα απαλό και εύπλαστο ζυμάρι που να μη κολλά στα χέρια.

Πιέζουμε τα τρίμματα του κολοκυθιού να βγάλουν και τα τελευταία υγρά και τρίβουμε πάνω τους με τον τρίφτη της ντομάτας το κρεμμύδι και την πατάτα. Προσθέτουμε τον μαϊντανό.

Ξεπλένουμε το ρύζι σε σουρωτήρι και το βάζουμε κι αυτό στο μείγμα , καθώς και το τυρί και το πιπέρι. Αλάτι μπορεί να μη χρειάζεται άλλο αν το τυρί μας είναι αλμυρό (είχαμε αλατίσει ελαφρά και τα κολοκύθια). Ανακατεύουμε καλά με ένα κουτάλι όλα τα υλικά ώστε το μείγμα να έχει παντού την ίδια σύσταση.

Ανοίγουμε το φύλλοκαι το απλώνουμε σε ένα καλολαδωμένο πυρέξ, να περισσεύει από τα πλάγια. Αν κάνουμε πολλά φυλλαράκια (έκανα 4) τα αλείφουμε με ελαιόλαδο ένα ένα.

Απλώνουμε τη γέμιση πάνω από το φύλλο και τη στρώνουμε να έχει παντού το ίδιο πάχος.

Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα και λίγο αλατοπίπερο και τα περιχύνουμε πάνω από τη γέμιση.

Γυρίζουμε τα περισσεύματα του φύλλου σαν κόθρο .

Πασπαλίζουμε με σουσάμι. Ψήνουμε την πίτα μας στους 180 βαθμούς (προθερμασμένος φούρνος) για 1 ώρα και 10 λεπτά ή μέχρι να ροδίσει καλά η επιφάνεια.

Αφήνουμε την πίτα να κρυώσει ελαφρά και την κόβουμε.

Είναι πολύ νόστιμη χλιαρή αλλά και σε θερμοκρασία δωματίου.

Παρατηρήσεις:

1)Όπως προανέφερα, χρησιμοποίησα το εσωτερικό των κολοκυθιών που γέμισα με κιμά. Εννοείται ότι μπορούμε να τρίψουμε ολόκληρα κολοκύθια. Χρειάζονται 5-6 κολοκύθια σχετικά μεγάλα.

2)Για πιο πλούσια γεύση μπορούμε να αυξήσουμε λίγο την ποσότητα της ξινομυζήθρας ή να προσθέσουμε και κάποιο κίτρινο τυρί όπως γραβιέρα ή κεφαλοτύρι , με αντίτιμο βέβαια την επιβάρυνση σε λιπαρά και θερμίδες…

3)Μπορούμε να βάλουμε 1 μόνο αυγό στην επικάλυψη αντικαθιστώντας το γάλα και τα υπόλοιπα αυγά με 1 κεσεδάκι γιαούρτι. Η κρούστα είναι το ίδιο νόστιμη.

4)Η λέξη απύρι κατά μια εκδοχή προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων από + πυρ . Η ετυμολογία δικαιολογείται μιας και το θειάφι είναι κατάλοιπο της ηφαιστειακής τέφρας. Το έχω δει όμως και ως απίρι, οπότε δεν ξέρω πόσο αξιόπιστη είναι η παραπάνω γραφή.

Για κάθε χρήση!

Τα χουμε ξαναπεί… Όλα ναι (υ)φάδι της κοιλιάς και το ψωμί στημόνι. Έτσι λέει η παλιά κρητική παροιμία και έτσι νοιώθουν οι περισσότεροι. Πολλοί λένε πως δεν χορταίνουν χωρίς ψωμί.

Τα σημερινά ψωμάκια είναι εύκολα και γρήγορα (ειδικά τώρα το καλοκαίρι που ο χρόνος ανεβάσματος της ζύμης περιορίζεται σημαντικά) και ψήνονται σε 20-25 λεπτά λόγω του μεγέθους τους. Ταιριάζουν με αλμυρά ή γλυκά συνοδευτικά και είναι πολύ νόστιμα και την επόμενη μέρα… Για περισσότερες μέρες δεν ξέρω γιατί δεν μένουν ποτέ!

Γίνονται περίπου 12 . Όλο κι όλο ένα ταψί του φούρνου. Επειδή η ποσότητα του ζυμαριού είναι μικρή μπορεί να τη ζυμώσει κι ένα παιδάκι χωρίς κόπο. Μέχρι να το σκεφτούμε λοιπόν το ζυμάρι έχει γίνει . Τα απολαμβάνουμε με τυριά, με ελιές , με αλλαντικά με πικάντικα η απαλά αλείμματα, αλλά και με μαρμελάδες ή πραλίνες τύπου μερέντας.

Συνοδεύουν μια χαρά και το φαγητό των ξεχασιάρηδων της Κυριακής, που δεν έχουν χρόνο για ζύμωμα κανονικού ψωμιού! Το αλεύρι ολικής τα κάνει πιο στιβαρά από τα συνήθη σπογγώδη ψωμάκια του εμπορίου αλλά και πιο υγιεινά!

Υλικά:

1^ομείγμα:

30 γραμμάρια νωπή μαγιά (ή 1,5 φακελάκι ξηρή)

1/3 κούπας νερό

1 κουταλάκι ζάχαρη

2 κουταλιές αλεύρι για όλες τις χρήσεις

2^ομείγμα:

1 κούπα γάλα

¼ κούπας ελαιόλαδο

2 κουταλιές σούπας ζάχαρη

½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι

2 κούπες σταρένιο αλεύρι ολικής άλεσης

1 κούπα και περίπου ¼ κούπας αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Λευκό και μαύρο σουσάμι ή άλλους σπόρους προαιρετικά για την επικάλυψη

Επί το έργον:

Βάζουμε τα υλικά του πρώτου μείγματος με μπολ και ανακατεύουμε να διαλυθεί η μαγιά . Το σκεπάζουμε μέχρι να φουσκώσει.

Αυτή την εποχή γίνεται πολύ γρήγορα το φούσκωμα.

Σε λεκάνη ζυμώματος βάζουμε το αλεύρι ολικής, τη ζάχαρη και το αλάτι και αφού τα ανακατέψουμε κάνουμε μια λακουβίτσα στο μείγμα και προσθέτουμε το ελαιόλαδο και το γάλα.

Προσθέτουμε και το μείγμα της μαγιάς και ανακατεύουμε καλά. Μετά προσθέτουμε την πρώτη κούπα από το αλεύρι για όλες τις χρήσεις και ζυμώνουμε.

Προσθέτουμε λίγο ακόμη μέχρι να έχουμε ένα κανονικό ζυμάρι. Αφήνουμε νε ξεκουραστεί για 10 λεπτά (μέχρι να στρώσουμε το ταψί με χαρτί ψησίματος και να μαζέψουμε τα σκεύη μας που λέει ο λόγος…) και πλάθουμε τα ψωμάκια μας σε μέγεθος μανταρινιού. Τα αραδιάζουμε σε ταψί με μια σχετική απόσταση ανάμεσά τους γιατί φουσκώνουν αρκετά.

Αφήνουμε να φουσκώσουν . Περίπου σε μια ώρα είναι έτοιμα.

Τα αλείφουμε με λίγο ζαχαρόνερο ή λίγο γάλα και τα πασπαλίζουμε με τα σουσάμια της επιλογής μας.

Τα ψήνουμε στους 200 βαθμούς (προθερμασμένος φούρνος-μεσαία σχάρα) για 20-25 λεπτά.

Ζεστά ή χλιαρά ή κρύα θα φύγουν στο άψε σβήσε!

Παρατηρήσεις:

1)Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τη ζάχαρη με μια καλή κουταλιά μέλι.

3)Επειδή η μαγιά σ’ αυτή τη συνταγή είναι περισσότερη αναλογικά για την ποσότητα του αλευριού, δεν θα έπλαθα αυτή τη ζύμη σε ένα μόνο ψωμάκι. Θα είχε πολλή ψίχα και θα ήταν πολύ έντονη η μυρωδιά της ενώ τώρα χάνεται. Επίσης νομίζω ότι γίνονται καλύτερα με νωπή μαγιά.

Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή εβδομάδα!

Ένα σφουγγάτο μα τι σφουγγάτο!

Πάνω από μια βδομάδα πέρασε από την τελευταία μου ανάρτηση. Φόρτος εργασίας… Όλα μαζεμένα! Σε τέτοιες περιόδους αναζητούμε εύκολα πιάτα , γρήγορες λύσεις.Η ομελέτα μου δεν είναι βέβαια αυτό που λέμε "πιάτο διαίτης" . Αλλά είναι τόσο νόστιμη που αξίζει να δοκιμαστεί έστω και σαν πιάτο «μέσης» ώστε να μοιραστεί σε πολλές μερίδες.

Είχα χρόνια να τη φτιάξω και τη θυμήθηκα εξαιτίας μιας συνάντησης με ένα φίλο του πατέρα μου. Καλοφαγάς και πολυφαγάς ο συχωρεμένος , αντιδρούσε συνεχώς στις δίαιτες που του επέβαλλαν οι γιατροί τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Επειδή λοιπόν η μάνα μου είχε κάνει πολύ light για τα γούστα του τη μαγειρική της, τις «αμαρτίες» του τις έκανε στο αγαπημένο του καφενείο.

Ξέρετε, στα καφενεία της Κρήτης ακόμα και τώρα θα βρείτε μερικά από τα πιο νόστιμα εδέσματα, απρογραμμάτιστα και ξαφνικά. Προκύπτουν στη στιγμή από υλικά που πολλές φορές φέρνουν οι ίδιοι οι θαμώνες.

Μια τέτοια στιγμή μου θύμισε αυτός ο φίλος του μπαμπά μου: μια φρέσκια μυζήθρα - ζεστή ακόμη μου είπε πως ήτανε- και καμιά δεκαριά αυγά της μέρας από το κοτέτσι του, και η κυρία Ε. (η σύζυγος του καφετζή) σκάρωσε την αξέχαστη ομελέτα .

Είναι πραγματικά από τις πιο νόστιμες ομελέτες και στην ουσία έχει τρία υλικά: μυζήθρα, αυγά, και ελάχιστο λάδι. Γίνεται σε ελάχιστο χρόνο και παρόλο που τρώγεται ευχάριστα και σε θερμοκρασία δωματίου, προσωπικά την προτιμώ ζεστή. Αναζητείστε μυζήθρα Κρήτης και δοκιμάστε τη!

Υλικά:

Για 3-4 αυγά

150-200 γραμμάρια γλυκιά μυζήθρα (νωπό ανθότυρο)

3-4 κουταλιές ελαιόλαδο

Ελάχιστο αλάτι

Επί το έργον:

Κόβουμε τη μυζήθρα σε κομμάτια μεγέθους μεγάλου λουκουμιού.

Χτυπάμε τα αυγά με ένα πιρούνι σε ένα βαθύ πιάτο και τα αλατίζουμε.

Βάζουμε το ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι με διάμετρο 20-22 cm να κάψει αλλά να μη καπνίσει και αδειάζουμε τα αυγά.

Όταν πήξει η ομελέτα μας στην κάτω πλευρά, προσθέτουμε τη μυζήθρα .Αφήνουμε να χρυσίσει και με ένα μεγάλο πιάτο ή ένα επίπεδο σκέπασμα κατσαρόλας την αναποδογυρίζουμε και την αφήνουμε να ψηθεί και από την άλλη πλευρά.

Την σερβίρουμε ζεστή.

Παρατηρήσεις:

1)Εννοείται ότι οι ποσότητες των υλικών είναι ενδεικτικές. Μπορούμε π.χ. να βάλουμε λιγότερη ή περισσότερη μυζήθρα , να πολλαπλασιάσουμε τη δόση, να φτιάξουμε την ομελέτα σε τριαντάρι τηγάνι !

2)Το ίδιο νόστιμη γίνεται αυτή η ομελέτα και με φρέσκο σπιτικό κρητικό τυράκι , το τυροζούλι.

2)Μη βάλετε άλλα υλικά αν την φτιάξετε. Η νοστιμιά αυτού του σφουγγάτου είναι η απλότητά του. Αρκεί η μυζήθρα να είναι καλής ποιότητας…

Μεζές στα γρήγορα…

Έπιασαν για τα καλά οι ζέστες και οι βεγγέρες στις βεράντες «εκ των ων ουκ άνευ» του ελληνικού καλοκαιριού. Ουζάκι και βεγγέρα. Όσο άγχος κι αν έχουμε οι καλοκαιρινές βραδιές το μαλακώνουν.

Οι γαρίδες μπορούν να γίνουν με χίλιους τρόπους , κι αυτός είναι από τους ευκολότερους και πιο γρήγορους. Εγώ δεν τις καθαρίζω για μου φαίνεται ότι παραστεγνώνουν στο ψήσιμο καθαρισμένες. Τα κελύφη και τα εντεράκια ας τα βγάλουν οι …καταναλωτές! Τις πλένω καλά καλά και στο τελευταίο ξέβγαλμα προσθέτω μια ιδέα λεμόνι. Αν δεν τις ψήσω αμέσως τις αφήνω να περιμένουν περιχύνοντάς τις με χυμό λεμονιού και ελάχιστο ελαιόλαδο.

Οι ψητές γαρίδες είναι νόστιμες αν δεν στεγνώσουν γι αυτό ανάλογα με το μέγεθός τους χρειάζονται 5-7 λεπτά από τη μια πλευρά και 3 -5 από την άλλη. Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο συμπλήρωμα στο σερβίρισμά τους είναι το απλό λαδολέμονο με φρεσκοστιμμένο λεμόνι και καλής ποιότητας ελαιόλαδο.

Υλικά:

Γαρίδες

Ελαιόλαδο

Λεμόνι

Ελάχιστο αλάτι

Ξύσμα ενός λεμονιού

Προαιρετικά , λίγη μουστάρδα καλής ποιότητας

Επί το έργον:

Ανάβουμε το γκριλ .

Πλένουμε πολύ καλά τις γαρίδες και τις στρώνουμε σε μια στρώση σε ελαφρά λαδωμένο ρηχό ταψάκι.

Τις αλείφουμε με ένα πινέλο με ελαιόλαδο (σωτήριο το σπρέι λαδιού σ'αυτές τις περιπτώσεις). Τις βάζουμε στο γκριλ στην πάνω σχάρα ώστε να είναι 5-6 πόντους κάτω από το γκριλ.

Τις αφήνουμε μέχρι να αλλάξουν χρώμα και να μυρίσουν αλλά να μη ξεραθούν. Τις γυρίζουμε και από την άλλη πλευρά. Τώρα θα χρειαστούν 2-3 λεπτά λιγότερα.

Ωστόσο βάζουμε σε ένα βαζάκι –σέικερ που κλείνει καλά , ελαιόλαδο με λεμόνι σε αναλογία 2:1 (ή λίγο παραπάνω λεμόνι), ελάχιστο αλάτι και το ξύσμα λεμονιού, και τη μουστάρδα αν βάλουμε.

Τα χτυπάμε καλά να γίνουν σαν γαλάκτωμα και τα αδειάζουμε σε ένα μπολ. Σερβίρουμε τις γαρίδες ζεστές, περιχυμένες με το λαδολέμονο.

Παρατηρήσεις:

1)Προτιμάμε μέτριες ή μεγάλες γαρίδες για αυτή τη συνταγή γιατί δε θέλουμε να στεγνώσουν. Οι πιο μεγάλες καλό είναι να μαριναριστούν για καμιά ωρίτσα σε χυμό λεμονιού (λίγο) και λίγο ελαιόλαδο. Προσέχουμε επίσης το χρόνο ψησίματος.

2)Μπορούμε να αρωματίσουμε το λαδολέμονο με ρίγανη ή τριμμένη ξερή λουΐζα (λεμονόχορτο) ή με ότι άλλο μυρωδικό μας αρέσει. Επίσης μπορούμε να προσθέσουμε ψιλοκομμένα τρυφερά φύλλα μαϊντανού στο σερβίρισμα .

Τα χουδετσανά!

Δεν θα σταματήσω ποτέ να λέω ότι για να γνωρίσει ένας επισκέπτης καλά την Κρήτη δεν πρέπει να σταθεί στα παράλια. Δεν λέω, και στο Κρητικό και στο Λιβυκό, και στην Ανατολή και στη Δύση, η Κρήτη έχει μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες της Ελλάδας. Αλλά χάνει σημαντικά πράγματα από το νησί όποιος δεν σταματήσει στα χωριά της ενδοχώρας. Αξίζουν την επίσκεψή σας αν κατεβείτε στην Κρήτη.

Πηγή:http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2011/03/blog-post_541.html

Άλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι στην Κρήτη μπορεί να βρει κανείς μέρη απ’ όλο τον κόσμο. Κι αν δεν σας πείθω εγώ δείτε το βίντεο -σαν ταινία μικρού μήκους είναι- του TheoPapadoulakis…

Ένα τέτοιο χωριό είναι και το Χουδέτσι. Νότια του Ηρακλείου, σε μια περιοχή πλούσια σε βλάστηση , το Χουδέτσι είναι ένα από τα πιο όμορφα και καθαρά χωριά μας. Καθαρό όμορφο χωριό , τόπος παραγωγής ίσως των καλύτερων επιτραπέζιων σταφυλιών της Κρήτης.

Πηγή:http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2011/03/blog-post_541.html

Δεν είναι τυχαίο που το επέλεξε ο RossDaly, ο γνωστός κρητικοϊρλανδός μουσικός για να στήσει το Μουσικό Εργαστήρι του, το Λαβύρινθο. Τη νιώθεις την αρμονία στον αέρα του.

Πηγή:http://kritotopos.blogspot.gr/p/blog-page_4436.html

Εκτός από το Εργαστήρι (που λειτουργεί και σαν μουσείο μουσικών οργάνων απ’ όλο τον κόσμο) και την πανέμορφη φύση της περιοχής, ο επισκέπτης έχει να δει και το Σιναΐτικο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιώτισσας που πολλοί το χρονολογούν από τον 11^οαιώνα.

Πηγή: http://sacredcrete.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html

Αφήστε που θα δοκιμάσει και την πολύ καλή κρητική κουζίνα της κυρίας Ειρήνης στην Ταβέρνα του Ρούσσου στην πλατεία του χωριού. Αν κατεβείτε δε τον Αύγουστο, θα βρεθείτε και στο φεστιβάλ που διοργανώνεται εκεί, και που κάθε χρόνο γίνεται και πιο πλούσιο…

Από το Χουδέτσι λοιπόν τα σημερινά μου κουλουράκια. Τα έχω βρει με τον χαρακτηρισμό «χουδετσανά κουλουράκια» σε τουλάχιστον 3 τετράδια από αυτά που μου έχουν δώσει κατά καιρούς φίλες μου και φίλες της μάνας μου, ή απλώς με τη σημείωση «Χουδέτσι».

Οι χουδετσανές φημίζονται για τη νοικοκυροσύνη τους . Ποιος ξέρει ποια χωριανή μου έφερε τη συνταγή από κει και τώρα όλες εδώ (όσες έχουμε τη συνταγή) τα λέμε χουδετσανά αυτά τα κουλουράκια! Ψάχνοντας και το δικό μου τετράδιο, έτσι τα έχω καταχωρήσει (προφανώς αντιγράφοντας τη συνταγή από παλιό τετράδιο της οικογένειας).

Είναι νόστιμα κουλουράκια με ελαιόλαδο, αλλά όχι νηστίσιμα αφού περιέχουν γάλα και αυγά. Τα υλικά τους υπάρχουν πάντα στο σπίτι , κι όπως δεν θέλουν αλουσιά, κανέλα βρασμένη και άλλα προαπαιτούμενα, γίνονται στη στιγμή! Άλλοτε τα αρωματίζω με ξύσμα λεμονιού όπως λέει η αρχική συνταγή και άλλοτε με ξύσμα πορτοκαλιού.

Υλικά:

1 κούπα ελαιόλαδο

2 κούπες ζάχαρη

1 κούπα γάλα

2 αυγά

Ξύσμα λεμονιού ή πορτοκαλιού (από ένα μεγάλο λεμόνι ή πορτοκάλι)

30 γραμμάρια αμμωνία (ένα φακελάκι)

2-3 σωληνάκια βανίλιας

Λίγο αλάτι

Περίπου 7-7,5 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1-1,5 κούπα αποφλοιωμένο σουσάμι για το τύλιγμα

Επί το έργον:

Βάζουμε σε μπολ ανάμειξης το ελαιόλαδο, τα αυγά και τη ζάχαρη και τα χτυπάμε με το χέρι ή με το μίξερ χειρός να αναμειχθούν καλά .

Προσθέτουμε το γάλα μέσα στο οποίο έχουμε διαλύσει την αμμωνία , το ξύσμα του εσπεριδοειδούς και τις βανίλιες και ανακατεύουμε. Ρίχνουμε το αλάτι στο αλεύρι και το προσθέτουμε κι αυτό στο μείγμα μας σταδιακά, ως ότου έχουμε μια μαλακή ζύμη.

Αυτό θα πει η λέξη «αγνιά» που φαίνεται στη συνταγή. Καλύτερα να κολλά ελαφρά στα ακροδάκτυλα (στρώνει όταν ξεκουραστεί) παρά να γίνει σκληρή. Αφήνουμε να ξεκουραστεί το ζυμάρι μας κανένα 15λεπτο (αν εξακολουθεί να κολλά, προσθέτουμε ελάχιστο αλεύρι).

Καθαρίζουμε και πλένουμε σε σουρωτήρι το σουσάμι και το αδειάζουμε σε βαμβακερή ή λινή πετσέτα. Το πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη και το ανακατεύουμε. Πλάθουμε κορδονάκια κυλινδρικά και τα τυλίγουμε στο σουσάμι.

Τα κλείνουμε σε κουλουράκια ή τα αφήνουμε όπως είναι , καμπυλώνοντάς τα ελαφρά όταν τα ακουμπήσουμε στο ταψί.

Φουσκώνουν αρκετά οπότε τα τοποθετούμε σχετικά αραιά. Τα ψήνουμε στους 180 βαθμούς (μεσαία σχάρα-προθερμασμένος φούρνος) για 25-30 λεπτά , ανάλογα πόσο τραγανά μας αρέσουν.

Γίνονται περίπου 4 ταψάκια της κουζίνας και διατηρούνται για αρκετές μέρες. Συνοδεύουν τον καφέ μας και τα καλοκαιρινά αναψυκτικά.

Παρατηρήσεις:

1)Μπορούμε να ελαττώσουμε τη ζάχαρη λίγο (να βάλουμε 1,5 ως 1,75 κούπες).

2)Μετά από το πρώτο ταψάκι ο φούρνος έχει πυρώσει αρκετά και έτσι ο χρόνος ψησίματος μπορεί να είναι λιγότερος για τα επόμενα.

3)Η μητέρα μου βάζει πολλές φορές –ιδίως το χειμώνα- κανέλλα για να τα αρωματίσει και τους ταιριάζει εξίσου με τα άλλα αρώματα.

4)Επισημαίνω ότι η κούπα μου είναι η συνηθισμένη δοσομετρική κούπα των 250ml.

Χρόνια Πολλά στους ουκ ολίγους εορτάζοντες των ημερών : Πέτρους και Πετρίνες (να σε χαιρόμαστε κοριτσάκι) , Παύλους και Πωλίνες, Απόστολους και Αποστολίες, Ανάργυρους και Αργυρούλες, Κοσμάδες και Δαμιανούς!

Καλό μήνα !

Νόστιμο, χορταστικό , οικονομικό νηστίσιμο πιάτο!

Τα χταπόδια , οι σουπιές, οι γαρίδες είναι οι «πρωταγωνιστές» στα κυριακάτικα πιάτα της Σαρακοστής. Είναι πιο πλούσια από τα άλλα νηστίσιμα πιάτα και αντικαθιστούν το κρέας στα «καλά» φαγητά της Κυριακής. Παρόλο που αγαπούμε πολύ τις σουπιές, μαγειρεύω συχνότερα χταπόδι γιατί είναι πιο φτωχό σε χοληστερίνη. Εξάλλου βρίσκω συχνά -υποθέτω όλοι μας- μικρά χταποδάκια σε πολύ καλή τιμή.

Το χταπόδι με το κοφτό μακαρονάκι είναι από τα καλύτερα νηστίσιμα πιάτα κατά τη γνώμη μου. Προτιμώ όμως γι’ αυτή τη συνταγή μεγαλούτσικα ή έστω μέτρια χταπόδια. Τι γίνεται όμως όταν τα χταποδάκια είναι πολύ μικρά; Πολύ μικρά, σημαίνει βέβαια και πολύ οικονομικά οπότε έχουν κι αυτά τα πλεονεκτήματά τους…

Αρκεί να τα μαγειρέψουμε κατάλληλα και να μη χαθούν ανάμεσα σε άλλα υλικά. Τελικά η επιλογή μου αυτή τη φορά να τα ψιλοκόψω και να τα εμφανίσω σαν κιμά σε μιά νόστιμη νηστίσιμη σάλτσα ήταν πολύ επιτυχημένη και λέω να την καθιερώσω όταν τα χταποδάκια μου είναι μικρά.

Οι μη νηστεύοντες προσθέτουν και μπόλικο τυρί...

Υλικά:

800-1000 γραμμάρια χταποδάκια (ή μοσχάκια) μικρά

½ κούπα κρασί

1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι

½- ¾ κούπας ελαιόλαδο

3-4 σκελίδες σκόρδο

3-4 κουταλιές ψιλοκομμένο μαϊντανό

2-3 ντομάτες (να έχουμε 400-500 γραμμάρια πολτό) ή ένα κουτάκι κονκασέ

Αλάτι

Πιπέρι

1 πακέτο μακαρόνια (κατά προτίμηση λεπτά)

Επί το έργον:

Καθαρίζουμε και πλένουμε πολύ καλά τα χταποδάκια όπως περιγράφω στη συνταγή "χταπόδι με κριθαράκι". Τα βάζουμε με το νερό που θα συγκρατήσουν σε κατσαρόλα .

Βάζουμε την κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας και μόλις αρχίζουν να τσιτσιρίζουν χαμηλώνουμε λίγο τη θερμοκρασία. Αυτά θα κατεβάσουν και άλλα υγρά.

Τα αφήνουμε να σιγοβράζουν και όταν στεγνώσουν τα «σβήνουμε» με το κρασί.

Συνεχίζουμε το μαγείρεμα μέχρι να μαλακώσουν εντελώς και να απορροφήσουν τα υγρά τους.

Αν είναι πολύ μικρά δεν θα πάρει αυτή η φάση πολύ ώρα. Αν είναι λίγο μεγαλύτερα μπορεί να χρειαστεί να προσθέσουμε λίγο νερό ή κρασί.

Παράλληλα, σε μια άλλη κατσαρόλα σωτάρουμε ελαφρά το κρεμμύδι και το σκόρδο με το ελαιόλαδο. Προσθέτουμε την ντομάτα. Αφήνουμε να βράσει η σάλτσα μας σε μέτρια θερμοκρασία. Βάζουμε και το μαϊντανό. Αν η ντομάτα μας είναι κονσέρβας χρειάζεται λιγότερο χρόνο.

Όταν είναι έτοιμα τα χταποδάκια τα βγάζουμε από την κατσαρόλα και τα κόβουμε σε πολύ μικρά κομματάκια , σαν χοντροκομμένο κιμά. Τα προσθέτουμε στη κατσαρόλα με τη ντομάτα.

Αλατοπιπερώνουμε και αφήνουμε να βράσουν όλα μαζί για κανένα δεκάλεπτο. Βράζουμε λεπτά μακαρόνια σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου και τα σερβίρουμε με αρκετή ποσότητα από τη σάλτσα του νηστίσιμου κιμά μας.

Παρατηρήσεις:

1)Η σάλτσα ταιριάζει περίφημα και με τηγανητές πατάτες ή πιλάφι. Ακόμη μπορούμε να την «παντρέψουμε» με φάβα.

2)Οι μη νηστεύοντες μπορούν να προσθέσουν χοντροτριμμένο τυρί. Ταιριάξαμε την σάλτσα με τριμμένο τυροζούλιαλλά και μια σκληρή φέτα θα της πήγαινε πολύ.

3)Όπως φαίνεται στη φωτογραφία χρησιμοποίησα κατεψυγμένη ντομάτα. Κάθε σακουλάκι μου είναι 400 ή 500 γραμμάρια οπότε ξέρω πόση χρησιμοποιώ κάθε φορά.

4)Υποθέτω ότι πολύ ωραίος θα είναι ο κιμάς από ανακατεμένα θαλασσινά (χταπόδι, καλαμάρια, γαρίδες κλπ) και σκοπεύω να τον δοκιμάσω κάποια στιγμή … Θα συμπληρώσω τις εντυπώσεις μου εδώ.

Και βυσσινάδα με τον εύκολο τρόπο…

Όταν κάποιος αναφέρει γενικά και αόριστα γλυκό του κουταλιού, ποιο είναι το πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό; Εμένα πάντως μου έρχεται το βύσσινο και το σταφύλι,τουλάχιστον σαν εικόνα. Ίσως επειδή είναι τα πρώτα στων οποίων την παρασκευή συμμετείχα σα παιδάκι.

Τα εσπεριδοειδή θέλανε ξύσιμο, τα συκαλάκια είχαν γάλα που δημιουργεί φαγούρα , και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα απαιτούν μαχαίρι. Έτσι τα σταφύλια και τα βύσσινα ήταν τα πρώτα γλυκά του κουταλιού στα οποία περήφανα συμμετείχα αφού η προετοιμασία τους δεν κρύβει κινδύνους για τα παιδιά...

Και δεν θυμάμαι να τα φτιάχνω με τη μάνα μου, αλλά με τη γιαγιά μου. Καλοκαιρινά και τα δυό, σε εποχή διακοπών δηλαδή που τις περνούσα με τις γιαγιάδες μου, οπότε είχα και το χρόνο και την όρεξη να βοηθήσω. Και ήταν σοβαρή δουλειά γιατί οι ποσότητες που έφτιαχνε η συγκεκριμένη γιαγιά ήταν απίστευτες. Δεν τα έφτιαχνε για οικογενειακή χρήση αλλά γέμιζε πολλά βάζα και βαζάκια (ο παππούς εκείνα τα χρόνια είχε καφενείο).

Σταφύλι λοιπόν στα τέλη Αυγούστου και βύσσινο αυτή την εποχή. Τεράστιες αλουμινένιες λεκάνες κάτω από τη δεσπολιά της αυλής, φουρκέτες και τσιμπιδάκια και υπομονετικό καθάρισμα των φρούτων μας. Μετά, σε μεγάλα καζάνια και στην παραστιά . Βύσσινο λαμπερό και μυρισμένο και βυσσινάδα δροσιστική και ολόγλυκια!

Η βυσσινάδα είναι παράπλευρο …κέρδος από αυτό το γλυκό, παρόλο που τη φτιάχνω και με άλλο τρόπο . Αρκεί να αυξήσουμε τη ζάχαρη –μέχρι 1,5 φορά το βάρος του φρούτου λέει η μάνα μου- για να γίνει περισσότερο σιρόπι και να το κρατήσουμε για το δροσερό μας αναψυκτικό.

Το βύσσινο κατά τη γνώμη μου είναι το ιδανικό γλυκό κουταλιού για το γαρνίρισμα παγωτών, κρεμών και γιαουρτιού και γι αυτό παρόλο που το φρούτο είναι πια δυσεύρετο, μ'αρέσει να έχω λίγο στο ντουλάπι μου.

Υλικά:

1 κιλό βύσσινο (ζυγισμένο ακαθάριστο )

1 κιλό ζάχαρη

2 κούπες νερό (250mlκάθε μία)

Χυμό μισού ζουμερού λεμονιού

Προαιρετικά, 2-3 σωληνάκια βανίλιες

Επί το έργον:

Βγάζουμε τα κοτσάνια από τα βύσσινα και τα πλένουμε πολύ καλά.

Τα αφήνουμε να στραγγίξουν για λίγο σε ένα στραγγιστήρι , τα αδειάζουμε σε μια λεκάνη και αρχίζουμε την εξαγωγή των κουκουτσιών:

Βυθίζουμε το πίσω μέρος μιας φουρκέτας στη σάρκα του βύσσινου στο σημείο που υπήρχε το κοτσάνι μέχρι να βρούμε το κουκούτσι και να το τραβήξουμε. Βοηθάμε λίγο πιέζοντας ελαφρά το φρούτο. Πολύ καλό είναι και ένα τσιμπιδάκι γι αυτή τη δουλειά αρκεί να έχει σχετικά μεγάλη οπή στο πίσω μέρος.

Εγώ το προτιμώ γιατί είναι πιο σταθερό από τη φουρκέτα. Το ξεκουκούτσιασμα το κάνουμε πάνω από τη λεκάνη με τα υπόλοιπα βύσσινα και εκεί αφήνουμε και τα κουκούτσια. Δεν τα πετάμε.

Στη λεκάνη που έχουν μείνει πια μόνο τα κουκούτσια και το ζουμάκι, ρίχνουμε τη μια κούπα από το νερό . Πλένουμε καλά τα κουκούτσια να αφήσουν και τα τελευταία ίχνη από φρούτο ή χυμό που συγκρατούν.

Βάζουμε τα βύσσινα σε κατσαρόλα με τη ζάχαρη και σουρώνουμε αυτό το υγρό πάνω από το γλυκό. Το αφήνουμε σκεπασμένο για 8-10 ώρες να κατεβάσει τα υγρά του.

Προσθέτουμε και τη δεύτερη κούπα νερό και βάζουμε την κατσαρόλα μας στο μάτι της κουζίνας .Το ανάβουμε στη μεγαλύτερη θερμοκρασία. Με μια κουτάλα απομακρύνουμε τον αφρό που σχηματίζεται στο πλάι της κατσαρόλας προσέχοντας να μη πάρουμε βύσσινα ή σιρόπι.

Μετράμε 8-10 λεπτά από τη στιγμή που θα αρχίσει ο βρασμός και αποσύρουμε από το μάτι. Αφήνουμε να μείνει το γλυκό μας για 24 ώρες τουλάχιστον και το δένουμε οριστικά. Λίγο πριν το κατεβάσουμε προσθέτουμε το χυμό λεμονιού και τις βανίλιες (αν βάλουμε). Δοκιμάζουμε το δέσιμο των γλυκών σύμφωνα με τις γενικές οδηγίεςΦωτογραφίες στη συνταγή πράσινο νεραντζάκι γλυκό (εποχής κι αυτό...). Αν έχουμε θερμόμετρο , το σιρόπι είναι εντάξει στους 105-106 βαθμούς. Αποσύρουμε το γλυκό από το μάτι και αρχίζουμε να κουνάμε την κατσαρόλα πέρα δώθε κανένα πεντάλεπτο (και παραπάνω αν έχουμε υπομονή...) ώστε το σιρόπι να εισχωρήσει στα βύσσινα και να φουσκώσουν. Εν τω μεταξύ έχουμε αποστειρώσει τα βάζα μας και τα μπουκάλια μας .

Σερβίρουμε καυτό το γλυκό στα καυτά βάζα , τα σφραγίζουμε με το καπάκι τους και τα αφήνουμε να κρυώσουν αναποδογυρισμένα. Τα φυλάσσουμε σε δροσερό ντουλάπι .

Διατηρείται δηλαδή και εκτός ψυγείου πριν ανοιχτεί το βάζο, εκτός αν μας αρέσει παγωμένο οπότε το βάζουμε στο ψυγείο. Βάζουμε το σιρόπι που περισσεύει σε αποστειρωμένα μπουκάλια και το αραιώνουμε 1:3 ή 1:4 με παγωμένο νερό για τη βυσσινάδα μας.

Παρατηρήσεις:

1)Αν δεν θέλουμε να μείνει βυσσινάδα βάζουμε μόνο 750 γραμμάρια ζάχαρη για κάθε κιλό φρούτου και 1,5 κούπα νερό.

2)Η γιαγιά μου απέρριπτε τα εργαλεία αφαίρεσης κουκουτσιών που τρυπάνε το φρούτο. Πώς θα γεμίσει σιρόπι- έλεγε -και θα φουσκώσει άμα είναι τρύπιο; Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν έχει βάση ο ισχυρισμός της γιατί δεν με δυσκολεύει καθόλου η εξαγωγή κουκουτσιών με το τσιμπιδάκι και δεν το έχω αυτό το εργαλείο.

3)Για τον άλλο τρόπο παρασκευής βυσσινάδας –ανεξάρτητος από την παρασκευή γλυκού- θα τα πούμε άλλη φορά…

Καλή εβδομάδα!

Τα κόκκινα! Τα καλοκαιρινά!

Με το που μπαίνει το καλοκαίρι τα γιουβαρλάκια στο σπίτι μας δεν γίνονται πια σούπα. Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τα μαγειρεύαμε με ντομάτα. Τι θα ήταν άραγε το καλοκαίρι χωρίς ντομάτες!

Θα μου πείτε ντομάτες βρίσκουμε πια και το χειμώνα. Καμία σχέση. Ακόμη και οι βιολογικές ντομάτες του χειμώνα δεν πλησιάζουν σε άρωμα και σε γεύση τις υπαίθριες καλοκαιρινές. Μερικά φαγητά δεν μπορώ ούτε να τα διανοηθώ με χειμωνιάτικες ντομάτες!

Και το ωραίο είναι ότι η μαγειρεμένη ντομάτα είναι πιο πλούσια σε λυκοπένιο –ισχυρό αντιοξειδωτικό με αντικαρκινικές ιδιότητες- από την ωμή. Μέχρι και 6 φορές πιο πλούσιες σε λυκοπένιο είναι οι κόκκινες σάλτσες. Όσο για τις θερμίδες; Αυτές οφείλονται περισσότερο στα λιπαρά που προσθέτουμε… Δεν πρέπει λοιπόν να τις φοβόμαστε τις σάλτσες .

Τα κόκκινα γιουβαρλάκια είναι από τα νοστιμότερα καλοκαιρινά πιάτα. Ετοιμάζονται σε ελάχιστο χρόνο και αρέσουν σε μικρούς και μεγάλους. Αποφεύγουμε το τηγάνισμα που θέλουν οι κεφτέδεςκαι έχουμε ένα πιο ελαφρύ πιάτο, πιο καλοκαιρινό. Αυτό συντομεύει και το χρόνο ετοιμασίας. Δεν θα πάρουν πάνω από μια ώρα συνολικά για να ετοιμαστούν (για τις ποσότητες που κάνω πια 45 λεπτά φτάνουν και περισσεύουν...) και είναι χορταστικά!

Υλικά:

½ κιλό κιμάς μοσχαρίσιος

1 αυγό

1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο

½ κούπα μαϊντανό ψιλοκομμένο

1/2 ως 3/4 κούπας ρύζι (γλασέ ή καρολίνα)

2 -3 κουταλιές ελαιόλαδο για τον κιμά

Αλάτι

Πιπέρι

Για την κατσαρόλα:

1/3 -1/2 κούπας ελαιόλαδο για την κατσαρόλα

¼ κούπας κρασί

3 μέτριες ώριμες ντομάτες (να έχουμε ένα βαθύ πιάτο τριμμένη ντομάτα)

Λίγο αλάτι

Λίγο πιπέρι

Επί το έργον:

Βάζουμε σε ένα μπολ τον κιμά και πάνω του όλα τα υλικά του μείγματος. Ζυμώνουμε πολύ καλά να ενσωματωθούν και πλάθουμε στρογγυλά γιουβαρλάκια στο μέγεθος μεγάλου κεφτέ.

Σε μια πλατιά κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο και όταν κάψει (χωρίς να καπνίσει) βάζουμε τα γιουβαρλάκια κατά προτίμηση σε μια στρώση. Όταν αλλάξουν χρώμα από τη μια πλευρά τα γυρίζουμε και από την άλλη.

Πρέπει να ξεκολλάνε μόνα τους από την κατσαρόλα και να μη διαλύονται. Όταν σωταριστούν και από την άλλη πλευρά τα σβήνουμε με το κρασί.

Προσθέτουμε και μισή κούπα νερό και τα αφήνουμε να πάρουν μια βράση. Τρίβουμε τις ντομάτες και τις προσθέτουμε στην κατσαρόλα. Αλατοπιπερώνουμε.

Μόλις αρχίσει το φαγητό μας να ξαναβράζει σκεπάζουμε την κατσαρόλα για 10-15 λεπτά ώστε να μη φύγουν τα υγρά και να φουσκώσει το ρύζι.

Την ξεσκεπάζουμε και αφήνουμε να μαγειρευτεί το φαγητό μας. Σ’ αυτή τη φάση χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία να μην έντονος ο βρασμός . Κουνάμε πέρα δώθε την κατσαρόλα πότε πότε και μαγειρεύουμε μέχρι να μείνουν μόνο με τη σάλτσα τους τα γιουβαρλάκια μας. Όταν ετοιμαστούν, περιμένουμε για λίγο να μαρουβίσουνκαι σερβίρουμε.

Παρατηρήσεις:

1)Η συνταγή για τον κιμά είναι η ίδια με τη συνταγή για τα γιουβαρλάκια αυγολέμονο. Έκανα copy-pasteστο δικό μου post, μόνο που αποφεύγω τον άνηθο στα κοκκινιστά γιουβαρλάκια. Φυσικά αυτά είναι γούστα… Αλλάζει βέβαια ο τρόπος μαγειρέματος.

2)Αν έχουμε χρόνο αφήνουμε τον ζυμωμένο κιμά να ξεκουραστεί λίγο πριν πλάσουμε τα γιουβαρλάκια. Πάντως δεν είναι και καθοριστικό αυτό (όπως π.χ. στα μπιφτέκια) .

3)Αντί να βάλουμε όλη την ποσότητα της ντομάτας τριμμένη, μπορούμε να ψιλοκόψουμε ένα μέρος με το μαχαίρι και να τη βρίσκουμε κομμάτια στο πιάτο μας. Επίσης πολύ ωραία ταιριάζουν τα μικρά ντοματάκια ολόκληρα . Δηλαδή βάζουμε λιγότερη τριμμένη ντομάτα και μια χούφτα πλυμένα ντοματάκια . Γαρνίρουν πολύ ωραία το πιάτο μας.

Καλή σας μέρα και καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!

Μια συνταγή με σίγουρη επιτυχία!

Καπαροχρονιά φέτος στα μέρη μας. Πάντα είχαμε κάπαρες, αλλά φέτος έχουν γεμίσει τον κόσμο! Και δεν είμαστε ούτε κοντά σε θάλασσα ούτε σε κακοτράχαλα μέρη… Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα βουνά και τα λαγκάδια για να τη μαζέψουμε.

Με μια βόλτα στην εξοχή μας μαζεύεις κουμπάκια για δυο τουλάχιστον μεγάλα βάζα! Είναι θαυμαστό να βλέπει κανείς μέσα στη γενική ξεραΐλα του Ιούλη και του Αυγούστου ολάνθιστα φυτά κάπαρης μ’ αυτά τα πανέμορφα, σαν τριαντάφυλλα λουλούδια τους.

Στις άκρες των δρόμων , στα λιόφυτα ανάμεσα στα ξερόκλαδα και στους θάμνους απλωμένες και ολόδροσες κάπαρες φορτωμένες ταυτόχρονα με μπουμπούκια, με λουλούδια και με τα πρώτα αγγουράκια τους. Χαζεύω την ομορφιά τους σε κάθε περίπατο...

Μέχρι τα τέλη Αυγούστου, έτσι πάνω κάτω θα είναι, με τα αγγουράκια να υπερισχύουν των μπουμπουκιών στο τέλος της εποχής. Τουρσί γίνονται και τα καπαρόφυλλα και τα αγγουράκια και φυσικά τα μπουμπούκια. Θέλουν τον κόπο τους για να μαζευτούν, αλλά έχουμε ανέξοδα ένα υπέροχο τουρσί που νοστιμίζει σαλάτες και σάλτσες.

Τα έχω κάνει κατά καιρούς όλα αυτά τα τουρσιά αλλά ο φετινός τρόπος είναι ο πιο εύκολος και ομολογουμένως από τους πιο επιτυχημένους. Μου τον είπε ένας καλός γείτονας που είχε δουλέψει σε μια μονάδα τυποποίησης που υπήρχε στο παρελθόν στην περιοχή μας και έφτιαχνε κάπαρη, ελιές, αμπελόφυλλα κλπ. Μου είπε μάλιστα και τα γράδα άλμης που έβαζαν τότε τα καπαρόκουμπα (δεν συγκράτησα τον αριθμό) , την ξεχνούσαν για λίγες μέρες και μετά την έβαζαν σε πιο αραιή άλμη με λίγο ξύδι .

Τώρα έχει προσαρμόσει τις ποσότητες των υλικών σε …οικιακή κλίμακα και αυτές τις αναλογίες μου έδωσε. Γι αυτό χαρακτήρισα επαγγελματική τη μέθοδο. Δεν περίμενα ότι με τόσο λίγο κόπο (κανένα άλλαγμα νερού!) θα ξεπίκριζε τόσο η κάπαρη. Εγώ την άφησα στην πρώτη άλμη 17 μέρες και δεν πικρίζει καθόλου! Ας δούμε λοιπόν πώς γίνεται.

Υλικά:

Κάπαρη (μπουμπούκια )

Αλάτι ημίχοντρο (ριζάτο)

Ξύδι

Ελαιόλαδο

(οι ποσότητες παρακάτω)

Επί το έργον:

Πλένουμε τα μπουμπούκια καλά γιατί συνήθως έχουν σκόνη. Τα βάζουμε σε ένα μπουκάλι νερού του 1,5 λίτρου αφήνοντας κενά τα τελευταία 8-10 εκατοστά.

Προσθέτουμε 2 γεμάτες (όχι κοφτές) κουταλιές αλάτι και γεμίζουμε το μπουκάλι με νερό.

Το κλείνουμε και το αφήνουμε σε οριζόντια θέση για 15 μέρες (+2 ή -2) , γυρίζοντάς το κάθε μέρα 1-2 βόλτες για να διαλυθεί το αλάτι , αλλά και για να βρέχεται η κάπαρη που ανεβαίνει στην κορυφή.

Η κάπαρη θα αλλάξει χρώμα και θα γίνει λαδοπράσινη. Με ένα μαχαίρι σχίζουμε το μπουκάλι (προσεχτικά γιατί έχει γίνει μια μικρή ζύμωση και θα πεταχτούν εδώ κι εκεί τα μπουμπούκια μας) και αδειάζουμε την κάπαρη σε στραγγιστήρι.

Φτιάχνουμε καινούρια άλμη : Σε 1,5 κούπα νερό διαλύουμε 1 κοφτή κουταλιά αλάτι. Προσθέτουμε μισή κούπα ξύδι.

Βάζουμε τα κουμπάκια της κάπαρης σε καθαρά βάζα και προσθέτουμε το διάλυμα άλμης-ξυδιού μέχρι 2 εκατοστά πιο κάτω από το σημείο που φτάνει η κάπαρη.

Συμπληρώνουμε με ελαιόλαδο και κλείνουμε τα βάζα. Σε 3-4 μέρες είναι έτοιμη προς κατανάλωση.

Παρατηρήσεις:

1)Οι ποσότητες που έδωσα αφορούν την κάπαρη που περιέχεται σε ένα μπουκάλι του 1,5 λίτρου. Τις προσαρμόζουμε αναλόγως…

2)Αν μας αρέσουν πιο ξυδάτα τα τουρσιά μας, ελαττώνουμε το νερό στην άλμη και αυξάνουμε το ξύδι.

3)Επειδή το ριζάτο αλάτι δεν διαλύεται γρήγορα , το βάζο μαζί με το νερό στο multiκαι πατάω 1-2 φορές το κουμπί… Το ζέστα μα του νερού και η αναμονή να κρυώσει μετά εντελώς για να το χρησιμοποιήσω είναι χρονοβόρα διαδικασία.

4)Τα μπουκάλια με την κάπαρη τα βάζουμε σε μέρος που βλέπουμε για να θυμόμαστε να τα κυλάμε πότε πότε. Ο πάγκος της κουζίνας είναι μια χαρά αλλά και ένα σκιερό σημείο στη βεράντα μας.

Καλή σας μέρα!

Εύκολος, γρήγορος και επιτυχημένος τρόπος!

-Πάρε μπρε συ 2 κιλά εδά που τσι βρίσκεις μικρές και τρυφερές κι άμα δε τσι ψήσεις βάλε τσι στη κατάψυξη.

- Νωρίς είναι για κατάψυξη. Όντε δα κοντεύουν να τελειώσουν θα καταψύξω μερικές. Βαριέμαι δα να καθαρίζω και ζεματίζω…

-Α! ντα ζεματίζεις τσι; Εγώ δα σου πω ένα τρόπο που και πιο καλές γίνουνται και δε θένε ζεμάτισμα.

Ο διάλογος διαμείφθηκε ανάμεσα σε μένα και σε παραγωγό μπαμιών τον προηγούμενο μήνα, με τις πρώτες μπάμιες. Πήρα τελικά 2 κιλά μπάμιες, περισσότερο για να μάθω τον τρόπο του. Τελικά είναι πράγματι πιο εύκολος από το δικό μου, αφού απέφυγα το ζεμάτισμα. Οι κατεψυγμένες μπάμιες ήδη μαγειρεύτηκαν και ήταν σαν «της ώρας», αφήστε που δεν χρειάστηκε να τρίβω και ντομάτες την ώρα του μαγειρέματος. Περίμενα να μείνουν οι μπάμιες μου λίγο καιρό στην κατάψυξη για να τις δοκιμάσω και να γράψω τη «συνταγή». Ωστόσο την έλεγα εδώ και κει για να διασταυρώσω την επιτυχία της. Όσοι τις φτιάχνουν έτσι - και είναι πολλοί τελικά- με διαβεβαίωσαν ότι και το μεσοχείμωνο είναι σαν φρέσκες!

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Υλικά:

Για κάθε 500-600 γραμμάρια καθαρισμένες μπάμιες χρειαζόμαστε

2-3 ντομάτες ώριμες

1 κοφτό κουταλάκι ξινό

Επί το έργον:

Καθαρίζουμε τις μπάμιες (καθαρίζουμε πάντα τον κώνο του κοτσανιού χωρίς να τον κόψουμε, κι έτσι περιορίζονται τα "σαν ζελέ" -κατ'ευφημισμό- εκκρίματα). Τις πλένουμε και τις αφήνουμε σε στραγγιστήρι να στραγγίξουν. Τις βάζουμε σε λεκάνη.

Τρίβουμε τις ντομάτες και τις προσθέτουμε στις μπάμιες.

Πασπαλίζουμε με το ξινό και ανακατεύουμε.

Βάζουμε σε σακουλάκια κατάψυξης τις ποσότητες που χρησιμοποιούμε σε κάθε μαγειριά και τις φυλάσσουμε στην κατάψυξη. Όταν είναι να τις μαγειρέψουμε δεν χρειάζεται να τις αποψύξουμε. Απλά προσθέτουμε λίγη ακόμη ντομάτα αν μας αρέσει.

Παρατηρήσεις:

1)Αντί ξινό μπορούμε να βάλουμε χυμό αγγουρίδας (στην Κρήτη μας αρέσει να μαγειρεύουμε τις μπάμιες με αγγουρίδα) αλλά όχι λεμόνι.

2)Μπορούμε να βάλουμε και όλη την ποσότητα ντομάτας που αντιστοιχεί στην κάθε μαγεριά και να μη προσθέσουμε μετά στο μαγείρεμα. Αυτό κι αν είναι ευκολία όταν έλθει η ώρα να τις μαγειρέψουμε!

3)Το ξινό είναι το κρυσταλλικό κιτρικό οξύ που ούτως ή άλλως είναι καλό φυσικό συντηρητικό τροφίμων. Το βρίσκουμε σε όλα τα σούπερ μάρκετ.

Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!

Και όχι από σιρόπι γλυκού του κουταλιού…

Όταν έγραψα τη συνταγή για το γλυκό βύσσινο, σημείωσα στον υπότιτλο της ανάρτησης ότι φτιάχνουμε ταυτόχρονα και βυσσινάδα με τον εύκολο τρόπο. Άφησα δηλαδή κάποιο υπονοούμενο για άλλο τρόπο, πιο σύνθετο.

Η αλήθεια είναι ότι καλύτερη βυσσινάδα γίνεται από πολτό βύσσινου. Πιο φρουτένια, λιγότερο γλυκιά, πιο γευστική κατά τη γνώμη μου.

Τώρα που τα βύσσινα είναι στο τέλος τους, και οι χυμοί τους έχουν γλυκάνει και αυξηθεί είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να τη φτιάξουμε. Το ξεκουκούκιασμα του βύσσινου για βυσσινάδα δεν απαιτεί καμιά επιδεξιότητα και το μόνο που χρειάζεται προσοχή είναι το δέσιμο του σιροπιού. Αν δέσει υπερβολικά δεν θα πέφτει από το μπουκάλι!

Φυσικά κι έτσι κι αλλιώς, το σιρόπι που παρασκευάζουμε είτε ταυτόχρονα με το γλυκό είτε κατευθείαν από τα βύσσινα, έχει και άλλες χρήσεις: γαρνίρει υπέροχα παγωτά, κρέμες και φρουτοσαλάτες και δίνει χρώμα όπου κι αν προστεθεί!

Υλικά:

Βύσσινα

Ζάχαρη

Χυμός λεμονιού

Δοσολογία: Για κάθε κούπα πολτού βύσσινου, 1 κούπα ζάχαρη, 1 κουταλάκι χυμό λεμονιού

Επί το έργον:

Πλένουμε τα βύσσινα (αφού βγάλουμε τα κοτσάνια τους) και βγάζουμε τα κουκούτσια τους ανοίγοντάς τα με ένα μαχαιράκι (δεν κάνουμε τη διαδικασία με τη φουρκέτα που όσο και να είναι θέλει πιο πολύ κόπο και χρόνο).

Καλό είναι να τα ανοίγουμε πάνω από μια λεκανίτσα για να μη χαθούν και οι χυμοί τους.

Αλέθουμε τα ξεκουκουτσιασμένα βύσσινα στο μπλέντερ ή στο multiώστε να γίνουν πολτός. Μετράμε με μια κούπα τον πολτό και τον βάζουμε σε ένα μπολ.

Όσες κούπες ήταν ο πολτός μας, τόσες κούπες ζάχαρη θα χρειαστούμε. Τη μετράμε και από τη μετρημένη ζάχαρη παίρνουμε λίγη και πασπαλίζουμε τον πολτό μας. Αφήνουμε το μείγμα για 8 με 10 ώρες στο ψυγείο και μετά το περνούμε από σήτα, αδειάζοντάς το σε κατσαρόλα.

Πιέζουμε με ένα κουτάλι ώστε να περάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ποσότητα από τη σήτα και να μείνουν μόνο τα φλούδια των βύσσινων. Ξεπλένουμε και με λίγο νερό τα υπολείμματα (π. χ. 2 κουταλιές για κάθε κούπα πολτού αρκεί). Προσθέτουμε στο σουρωμένο πολτό την υπόλοιπη ζάχαρη και βάζουμε την κατσαρόλα να βράσει σε υψηλή θερμοκρασία.

Ανακατεύουμε στην αρχή 1-2 φορές να λιώσει η ζάχαρη. Αφαιρούμε με ένα κουτάλι τους αφρούς που δημιουργούνται παίρνοντάς τους από τα πλάγια της κατσαρόλας. Βράζουμε μέχρι να δέσει το σιρόπι μας. Προς το τέλος προσθέτουμε το χυμό λεμονιού και αφήνουμε να πάρει 1-2 βράσεις.

Αν έχουμε θερμόμετρο σιροπιού φροντίζουμε να φτάσει στους 105 βαθμούς η θερμοκρασία του αλλιώς στάζουμε σταγόνες σε κρύο πιατάκι. Αν το σιρόπι είναι δεμένο δεν σκορπάνε και αν κρυώσουν λίγο έχουν υφή λίγο πιο αραιή από του μελιού.

Εδώ σταγόνες σε διάφορες φάσεις τους βρασμού.

Σταγόνες και αφροί....

Από το δεμένο πια σιρόπι , είναι η πάνω αριστερά σταγόνα και η δεύτερη από δεξιά στην κάτω μεριά της φωτογραφίας.

Όταν είναι έτοιμη η βυσσινάδα μας , αφήνουμε να σταματήσει ο βρασμός, περιμένουμε κανένα δεκάλεπτο και την φυλάσσουμε σε αποστειρωμένα μπουκάλιαή βάζα σωλήνες με στενό στόμιο. Δεν χρειάζονται ψυγείο πριν ανοιχθούν .

Σερβίρουμε τη βυσσινάδα μας αραιωμένη με νερό . Για κάθε μέρος σιροπιού χρειαζόμαστε 3 ή 4 μέρη νερού.

Παρατήρηση:

Ο χρόνος βρασμού μέχρι να δέσει το σιρόπι ποικίλλει ανάλογα με την περιεκτικότητα του φρούτου σε ζάχαρα. Το δικό μου πήρε περίπου 25 λεπτά.

Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες του τελευταίου τριημέρουκαι …

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Κέικ γιαουρτιού 1-2-3-4

Κουκόφαβα από χλωρά κουκιά (με δυο τρόπους)

Μια ομελέτα με λουλούδια!

Τάρτα αγκινάρας με κρητικά τυριά

Υγιεινά κουλουράκια ελαιολάδου με χαλβά του μπακάλη

Σοκολατένιο κέικ μυζήθρας με φράουλες

Χορτοκαλίτσουνα στο φούρνο

Αγνιόπιτες αλλιώς…

Αγκιναροκούκια με ντομάτα

Κολοκυθόπιτα ξεσκέπαστη

Εύκολα ψωμάκια με αλεύρι ολικής άλεσης

Ομελέτα με μυζήθρα

Γαρίδες στο γκριλ

Κουλουράκια …γάλακτος

Μακαρόνια με νηστίσιμη σάλτσα από "κιμά"χταποδιού

Βύσσινο γλυκό του κουταλιού

Γιουβαρλάκια με ντομάτα

Κάπαρη τουρσί με …επαγγελματικό τρόπο!

Μπάμιες: διατήρηση στην κατάψυξη

Βυσσινάδα από …βύσσινα!